পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৯৮

১২৫৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

ৰাজাৰ আজ্ঞাক তুমি শিৰত ধৰিয়ো।
মল্লৰাজা হৈয়া তুমি আসনে বসিয়ো॥
নীল সেনাপতিক মোহোৰ বৰ ত্ৰাস।
ইহাক বান্ধিয়া নিয়া দেও তান পাশ॥

যেন আন কপিৰাজে আজ্ঞা নছাৰয়।
তেমনে ইহাঙ্ক দণ্ড কৰাইতে লাগয়॥
শতবালী বোলে যি বুলিলা সত্য হই।
ৰাজ আজ্ঞা উল্লঙ্ঘিলে দণ্ডত পৰয়॥

পৃথিবীত আছে যত কপিৰাজ চয়।
একেলাগি বালি কপীন্দ্ৰক নালগয়॥
যেই ইচ্ছা তুমি তাক পাৰাহা কৰিতে।
কৰিয়া আছাহা তুমি ইহাৰ উচিতে॥

আতধিক লাঞ্ছণা কি ৰাজাৰ আছয়।
দেখা ইতো মতকৰ নয় হৈয়াছয়॥
সবাহাতে ধিক এহে মানি কপি ৰাজা।
আজি হন্তে দেখিয়া হাঁসিব সবে প্ৰজা॥

হটিলে সে নীচ জন উচিতত বয়।
দণ্ড বিনে দুষ্ট জন বিপথ নেৰয়॥
দণ্ড কৰিলাতো যদি বিপথ নেৰয়।
প্ৰাণ বধিবাক লাগি তেৱে যোগ্য হয়॥

মাতৃয়ো নকৰে শোক তাহাক লাগিয়া।
আপোন পুত্ৰক ছাৰে দুষ্টতা দেখিয়া॥
দণ্ড কৰি কৰিলা ইহাৰ উপকাৰ।
তথাপি নেৰয় যদি ইতো অহঙ্কাৰ॥

তেবে আমি তোমাক বুলিতে নাহি আৰ।
মৰন্তাক ৰাখিবাক শকতি কাহাৰ॥
সবে দোষ ছাৰি আক দিয়াহা মেলাই।
ৰাজ আজ্ঞা কৰা নীতি কথা তুমি চাই॥