পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৯৭

১২৫৩

শত্ৰুঞ্জয় বা বালিৰ দিগ্বজয়।

কৰি যুদ্ধ কৌতুকে মাৰুতি বাঢ় দিন।
দিবিধৰো দেখে বল বুদ্ধি ভৈল ক্ষীণ॥
মাৰুতিক প্ৰতিকাৰ নপাৰে কৰিতে।
হনুমন্তে চিন্তে আক নলাগে বধিতে॥

সাসে পৰাক্ৰমে ইতো ভাল বীৰ গোট।
মোত বিনে কোনে আৰ সহে ঘোৰ চোট॥
হেন বীৰ গোট লাগে মোহৰ লগত।
অল্প যুদ্ধ কৰিবাক ইগোটা শকত॥

কাৰাগাৰে বন্দী কৰি ইহাক ৰাখিবো।
যেবে শুদ্ধমতি হোৱে অৰ্দ্ধৰাজ্য দিবো॥
শতবলী বীৰকো অৰ্দ্ধেক ৰাজ্য দিবো।
আপোনাৰ অঙ্গীকাৰ সফল কৰিবো॥

এহি চিন্তি মাৰুতিয়ে লাঙ্গুল বঢ়াই।
দিবিধৰ সৰ্ব্ব গাৱে ধৰিলা মেঢ়াই॥
যেন মহামন্ত নাগে হস্তী গোটা পাই।
মুখে লৈয়া ফণা উৰি আনন্দে লৈ যাই॥

কতো পুচ্ছ মেলি তাক ভূমিত পেলাই।
বিকৰ্থনা কৰি বীৰে নিয়ে চোঞ্চৰাই॥
হেন নানা বিকৰ্থনা কৰন্তে আছয়।
শতবলী বীৰো আসি মিলিলেক তয়॥

মাৰুতি বোলয় শুনা বীৰ শতবলী।
নকৰিবা ক্ৰোধ মোৰ বিলম্ব আকলি॥
বালি কপীন্দ্ৰৰ আজ্ঞা শিৰত কৰিয়া।
নীল সেনাপতি তথা পঠাইলে পাঞ্চিয়া॥

ইহাত কহিলোঁ সেনাপতিৰ বচন।
নমানিলে ইতো মেল বানৰ দুৰ্জ্জন॥
নজানয় ৰাজনীতি পৰম দুৰ্বোধ।
বিকৰ্থনা কৰি মোক তেজাইলেক যুদ্ধ॥