পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৪

১১৮০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

সিতো গোলোকৰ যত লোক নিৰন্ত।
ৰাধা কৃষ্ণ নাম সদা নেৰন্ত মুখৰ॥
হেয় অদ্ভূত ৰূপ দেখি মনোহৰ।
ৰঙ্গে চলে ব্ৰহ্মা আদি দেৱ নিৰন্তৰ॥

অনন্তৰে দেখিলা অক্ষয় বট মূল।
বহলে হোৱয় পঞ্চ যোজনৰ থূল॥
উৰ্দ্ধে হোবে সিতো দশ যোজন উদ্ধৃত।
অসংখ্য পৰিমিত শাখা সমন্বিত।

ৰক্তবৰ্ণ পকা ফলে ব্যাপিয়া আছয়।
অধোভাগে বেদি গোট দেখি ৰত্নময়॥
তাৰো মূলে কৃষ্ণৰ স্বৰূপ শিশুগণ।
ক্ৰীড়া কৌতুহলে আছে আনন্দিত মন॥

সবাৰো শৰীৰে পীত বস্ত্ৰ পৰিধান।
চন্দনে লিপিত অঙ্গ দেখিতে সুঠান॥
বটৰ মূলত সবে গোপ শিশুগণ।
ক্ৰীড়া কৌতুহল কৰে দেখিতে শোভন॥

অনন্তৰে ব্ৰহ্মা আদি দেৱতাৰ বৰ্গ
তাক ছাৰি দেখিলন্ত এক ৰাজ মাৰ্গ॥
সিন্দুৰ আকাৰে মণি দুই পাৰে ৰজিতে।
চক্ষু তিৰিমিৰি কৰে নাপাৰি চাহিতে॥

ইন্দ্ৰ নীল পদ্ম ৰাগ মণি যত যত।
ভিত্তি সব বান্ধি আছে দুই পাশে পন্থত॥
দধিপূৰ্ণ ঘট সৰ ৰত্নে বিৰচিত।
ৰত্নময় ৰস্তুতি কৰিছে ৰোপিত॥

আগৰু কুঙ্কুম তাৰু কস্তুৰী চন্দনে।
পন্থত চিতাইয়া আছে গন্ধৰ কাৰণে॥
মঙ্গলৰ অৰ্থে ৰত্ন ঘট অসংখ্যাত।
সিন্দুৰে মণ্ডিয়া আছে শাৰী শাৰী তাত।