পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৯১

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

কামদেৱ পৰাজিয়া হংসধ্বজ সুত।
ৰথ হস্তী কাটিলেক সৈন্য যে বহুত॥
বিন্ধিয়া সকল সৈন্য কৰিয়া জৰ্জ্জৰ।
কৃত ব্ৰহ্মা উপৰে হানিলা পঞ্চশৰ॥

তিনি বাণে তিনি শৰ কাটিয়া ত্বৰিতে।
সুধন্বাক পঞ্চ বাণে তাৰিলা পাচতে॥
ধনু ধৰি তনুশল্য ৰণে গৈয়া পশে।
সুধন্থাৰ উপৰে তেবে বাণ যে বৰিষে॥

একেশ্বৰে সৰ্ব্ব সৈন্য তুষিলেক ৰণে।
সুধন্বাক প্ৰশংসিলা সাধু সাধু জ্ঞানে॥
সৈন্যৰ সহিতে বীৰ ধনু লৈয়া কৰে।
শৰ বৃষ্টি কৰে ৰাজা সুধন্বা উপৰে॥

সুধন্বায়ে সৰ্ব্ব অস্ত্ৰ নিবাৰে লীলয়া।
শতে শতে অস্ত্ৰ কাটি ভূমিত পেলায়॥
নৱ বাণে ৰথ ছেদি পাৰিলা ভূমিত।
অনুশল্যৰ অঙ্গ বিন্ধি কৰিলা জৰ্জ্জৰিত॥

মূচ্ছা গৈয়া ৰাজা পাছে পড়িলা ভূমিতলে।
ভাগ্যে প্ৰাণ ৰক্ষা গৈল পিতৃ পূণ্যফলে॥
দৈত্য ৰাজা অনুশল্য পৰাজিত ৰণে।
পাৰ্থ সৈন্য বিন্ধিয়া জৰ্জ্জৰ কৈলা বাণে॥

গজ বাজী ৰথ ধ্বজ বীৰ সমুদিত।
চক্ৰে যে কাটিয়া সব পাৰিলা ভূমিত॥
ৰণ-গজ অশ্ব ৰথ পড়িল বহুল।
শোণিতে বহয় নদী মাংসে পঙ্কাকুল॥

জৈমিনি বদতি কথা মহাভাৰতয়।
পাৰ্থ সৈন্য হত অষ্ট দশম অধ্যায়॥
কাৰ্ম্মূকক লৈয়া হাতে পুৰিয়া সন্ধান।
সাত্যকীৰ হৃদয়ে হানিলা পাঞ্চ বাণ॥