পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৯০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

মূৰ্চ্ছিত হইয়া বীৰ পৰিয়া ৰথয়।
ৰথ লৈয়া সাৰথি পলাইয়া গৈল ভয়॥
বৃষকেতু বিমুখ দেখিয়া ৰণ মধ্যে।
ক্ৰেধে প্ৰদ্যুম্ন গৈয়া প্ৰবেশিলা যুদ্ধে॥

থাক থাক কৰি বীৰে প্ৰবেশিলা ৰণে।
সুধন্বাৰ উপৰে ক্ষেপিল পঞ্চবাণে॥
বাণে বাণ নিবাবিয়া হংসধ্বজ সুত।
ক্ৰোধ কৰি বাণ যোৰে যেন যমদূত॥

শত বাণে প্ৰদ্যুম্নকে অবৰিলা ৰণে।
ৰথ অশ্ব বহুত কাটিয়া পাৰে বাণে॥
চাৰি বাণে চাৰি ঘোড়া বিন্ধিয়া সত্বৰে।
বজ্ৰ হেন বাণ গোট আতি খুৰ ধাৰে॥

বিচিত্ৰ বিচিত্ৰ কৈলা সৰ্ব্বাঙ্গ বিন্ধিয়া।
আপোনাৰ বিক্ৰমৰ পৌৰুষ দেখায়॥
তিনি বাণে ধ্বজ কাটি পাৰিলা ভূমিত।
সৰ্ব্বাঙ্গ বিন্ধিয়া বীৰে কৰি জৰ্জ্জৰিত॥

প্ৰদ্যুম্নকে পঞ্চ বাণে হৃদয়ে হানে পুনি।
সিংহনাদ কৰিয়া কৰিল শঙ্খধ্বনি॥
আৰ ধনু হাতে কৰি কৃষ্ণৰ কুমাৰ।
গগণ চানিল বাণে কৰি অন্ধকাৰ॥

সুধান্বাৰ উপৰে যে বাণ চাইল আকাশে।
চতুৰ্ভিতি বাণ বৃষ্টি নেদেখি প্ৰকাশে॥
অন্যে অন্য দুই বীৰে বাণ বৃষ্টি কৰে।
মূৰ্চ্ছিত হৈইয়া বাণে পৰয় ৰুধিৰে॥

খনো উঠে খনো পৰে ক্ষণে আকাশত।
আকাশত গতি কৰি ভ্ৰমে দুই ৰথ॥
ক্ৰুদ্ধ হৈয়া সুধান্বয়ে সন্ধানে পুৰি ধনু।
সৰ্ব্ব গাৱে প্ৰদ্যুম্নৰ ভেদিলেক তনু॥