পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৯২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

ক্ৰুদ্ধ হৈয়া সুধন্বা সাত্যকীৰ কাটে ৰথ।
অযুতে অযুতে বাণ উঠে আকাশত॥
সৰ্বাঙ্গ বিন্ধিয়া বীৰে কৈলা জৰ্জ্জৰিত।
অশোক কিশোক বন বসন্তে পুষ্পিত॥

অচেতন সত্যকী যে পাইলা মন দুঃখ।
পৰিল অনেক সেনা হৈয়া যে বিমুখ॥
নীলধ্বজ যৌবনাশ্ব বিমুখ হৈল বণে।
একে একে সকল জিনিল বীৰ গণে॥

সৈন্য হত দেখিয়া কুপিত হৈয়া মনে।
আপোনে অৰ্জ্জুনে গৈয়া প্ৰবেশিলা ৰণে॥
কাল কুঞ্জ নিবাৰ কীচক আদি কৰি।
ৰণ মধ্যে তুষিলে শঙ্কৰ ত্ৰিপুৰাৰি॥

কটাক্ষ নকৰিলোঁ মই সেসব ৰণত।
উপাধ্যায় দেখিলেক ভীষ্ম যেন মত॥
সুধায়ে বোলে পাৰ্থ কহি আছ তত্ত্ব।
জানিয়া বিক্ৰম তোমাৰ তেজ বীৰ্য যত॥

জিনিয়া অনেক বীৰ কৰিছা বিজয়।
কিন্তু আজি যুদ্ধে দেখো তোমাৰ সংশয়॥
মোৰ সনে তুমি আজি কি কৰিব ৰণ।
তোমাৰ ৰথে সাৰথি নাহিকা জনাৰ্দ্দন॥

তোৰ শক্তি সহিতে নবীন মোৰ বাণ।
অতি তীক্ষ্ণ ধাৰ বাণ বজ্ৰৰ সমান॥
তোৰ গলা পাইবো পাৰ্থ কহিলো নিশ্চয়।
বাপে যজ্ঞ কৰিব কাটিয়া সেই হয়॥

দেৱতা সহায় কৰি যদি আইস পাৰ্থ।
সাৰথি কৰিয়া যদি দেৱ জগন্নাথ॥
তথাপি অৰ্জ্জুন আমি জিনিবো তোমাকে।
প্ৰাণ লৈয়া ঘৰে যায়ো যদি ভয় থাকে॥