পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৫৮

১৩১৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

মাথে ধৰি প্ৰজাপতি তুলিলা আপনে।
কৰ পুটে বোলে ব্ৰহ্মা মধুৰ বচনে॥
উঠ উঠ আৰে বাপ সূৰ্য্য জন্ম মুনি।
এমত তপস্যা আৰ কোথায়ে নাশুনি॥

ত্ৰিভুবনে হেন কৰ্ম্ম কেবা জনে কৰে।
মনুষ্যৰ কাৰ্য্য কিবা সবেও নপাৰে॥
কিবা চাহ বাপু তুমি মোৰ ঠাই কহ।
চিত্তৰ মানস তুই সম্পূৰ্ণ কৰিলহ॥

চেতন কৰিয়া ৰাজা ব্ৰহ্মাৰে দেখিয়া।
প্ৰণাম কৰিয়া বোলে চৰণে পৰিয়া।
অয়ে প্ৰভু চতুৰ্ম্মুখ শুন বিবৰণ।
জানিয়া আমাত কেন পুছ বিবৰণ॥

অন্তৰ্য্যামী হুয়া প্ৰভু পুছা মোক কেনে।
কহিবো সকলে কথা তোমাৰ চৰণে॥
কপিল সকোপে মোৰ পুৰুষ সকল।
ভস্মচয় হুয়া তাৰা ৰৈছে ৰসাতল॥

কেন মতে মুক্ত হুয়া বৈকুণ্ঠক যাই।
আপনে কহিয়ো দেৱ তাহাৰ উপায়।
ব্ৰহ্মা বোলে আমি তাৰ চিন্তিছি উপাই।
যেমতে হৈবেক মুক্ত শুনা সমুদাই॥

শিৱেৰ সঙ্গত ৰসে মজি জগন্নাথ।
জল ৰূপ হুয়া আছে তাম্ৰ কটৰাত।
তান্ত হান্তে জন্মে কন্যা গঙ্গা নাম তাৰ।
তানে আনি পিতৃলোক কৰহ উদ্ধাৰ॥

যদি বা শিৱেৰ বিষ্ণু কৰি আছে দান।
তাম্ৰ কোটৰাত তেহো আছে অধিষ্ঠান।
ব্ৰহ্মাৰ বচন শুনি ৰাজা ভগীৰথ।
পুনৰপি জিজ্ঞাসিল কৰি যোৰহাত॥