পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৫৭

১৩১৩

হৰিৰংশ।

শুনিয়া কটাক্ষ ভাৱে চাহে মহামুনি।
ষাটি সহস্ৰ কুমাৰ হৈলন্ত ভস্ম পুনি॥
শত ভাগে বহে যেন ভস্ম ৰাশি হুয়া।
ছয় শত বীৰে ভস্ম এক ৰাশি হুয়া॥

এক থানে ভস্ম হৈল ছশত কুমাৰ।
এহি মতে ভস্ম ভৈল ষাঠি যে কুমাৰ॥
তাৰ শেষে ভৃগুৰাম নাৰায়ণ অংশ।
নাশিল সকল ক্ষত্ৰিয়ৰ সূৰ্য্য বংশ॥

দুই স্ত্ৰীয়ে ভাগে ভাগে কৰিলি শৃঙ্গাৰ।
জন্মিল সন্ততি ভগীৰথ নাম তাৰ॥
শৈশব অন্তৰে ভৈল যৌবন প্ৰবেশ।
ভুজ বলে কৰ তল কৈল নিজ দেশ॥

পুত্ৰৰ বিক্ৰম দেখি হৰিষ জননী।
কহিলা সকল আদি পুৰাণ কাহিনী॥
ৰসাতলে তোমাৰ পুৰুষ যত জন।
সহাস কৰিয়া নিয়ে বৈকুণ্ঠ ভুবন॥

মায়েৰ বচন শুনি ৰাজা ভগীৰথে।
বিৰিঞ্চি পুজিল গিয়া সুমন্ত পৰ্ব্বতে॥
শীতকালে সলিলত কৰে পদ্মাসন।
নিৰ্জ্জনে কৰিল প্ৰজাপতিৰ স্মৰণ॥

উৰ্দ্ধ পাদ লক্ষ শব্দ কৰিল স্তৱন।
পৰিণামে বিস্তৰ কৰিলা যোগাসন॥
শৰীৰ ওপৰে ভৈল বল্মীক শিখৰ।
কৰিলা শৰীৰ ভেদি কেৱলে জৰ্জ্জৰ॥

হৈল বহুকাল বৃক্ষ ভেদী লেক অঙ্গ।
সমাধি কৰিয়া আছে যোগ নহে ভঙ্গ॥
বিষম তপস্যা তাৰ দেখি চমৎকাৰ।
ভয় পায়া ব্ৰহ্মা গৈল নিকটে তাহাৰ॥