পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৫৬

১৩১২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

তুষ্ট হুয়া সেহি কন্যা তাৰে দিলা দান।
দেখিয়া বিস্মিত হৈল ঋষি তপোবন॥
শিৱেৰে সহিতে গেলা আপোনাৰ স্থান।
সত্যযুগে গঙ্গা হৈল হৰেৰ বনিতা॥

তাৰ পাছে মৰ্ত্ত্যে আইলা শুনা তাৰ কথা।
সূৰ্য্য বংশ নৃপতি সগৰ মহাশয়।
ঔৰষে জন্মিলা পুত্ৰ ষাঠি সহস্ৰয়॥
বিক্ৰমে সমান জিনে ৰূপে পঞ্চশৰ।
ঐশ্বৰ্য্যে বাসব জিনে ধৰ্ম্মে তৎপৰ॥

অশ্বমেধ ঘোড়া হেতু কৰিলা ৰাজন।
ৰক্ষক কৰিয়া দিলা যত পুত্ৰ গণ॥
পূৰ্ব্বৰ প্ৰাক্তন আছে শুনা বিবৰণ।
আপোৰ ইচ্ছা প্ৰায় অশ্বৰ গমন॥

নানা দেশে গিয়াছিল সেহি অশ্ববৰ।
কেৱে নাৰাখিল গোড়া ভ্ৰমে নিৰন্তৰ॥

ভ্ৰমিতে ভ্ৰমিতে ঘোড়া হ্ৰদ দেখে ভাল।
সেহি হ্ৰদে প্ৰবেশিল সপ্তম পাতাল॥
ৰসাতলে গৈল ঘোড়া ভগৱৰ্তী পুৰে।
শূন্য হেতু পায়া লাগ বান্ধিল তাহাৰে॥

সগৰৰ পুত্ৰ সবে ঘোড়া নাদেখিয়া।
অচম্বিতে হ্ৰদ দেখি প্ৰবেশিল গিয়া॥
অশ্বপদ দেখি.তাৰা গেল সেহি পথে।
তপস্যা কৰয় মুনি দেখিলা সাক্ষাতে॥

সমাধি কৰিয়া মুনি বসিয়াছি ধ্যানে।
ঘোড়া বিচাৰিয় গেল তাৰ বিদ্যমানে॥
মদে মত্ত হৈল কুমাৰ হীন হৈল জ্ঞান।
ঘোড়া চাহিলেক গিয়া কপিলেৰ স্থান।