পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৫৫

১৩১১

হৰিবংশ।

শিৱে ৰাগ গাইতে হৰি হৈলা মৰ্ম্মাঙ্কিত।
তাম্ৰৰ কৌটাত হবি দ্ৰাৱ আচম্বিত॥
মহাদেৱ ভক্তি ভাৱ মধুৰ গায়ন।
জল ৰূপ হৈল তেবে প্ৰভু নাৰায়ণ॥

দ্ৰাৱিল তাম্ৰৰ কটা নাহি পৰিমাণ।
ভবাৰ্ণব তৰণী দ্ৰবিল ভগবান॥
তবে শিৱে উত্তৰ নপাই গোবিন্দৰ।
ভয়দ্ৰুমে শঙ্কিত তেজিলা মহেশ্বৰ॥

জানিলা প্ৰভুৰ মনে ভাল নহে গীত।
এতেকে উত্তৰ নেদে হইয়া কুপিত॥
ভয় পায়া মহাদেৱে অবিলম্বে উঠি।
তাম্ৰৰ কাটাৰ পাত চাহিল উছুটি॥

আচম্বিতে দেখি হৰে সলিলৰ বিন্দু।
পৰিমাণ নাহি যেন ঘনবাহ কম্বু॥
ভয় পায় সদাশিৱ কপট অন্তৰে।
মূৰ্চ্ছি‌ত হৈইয়া পৰে পায়া চিন্তাজুৰে॥

দেখিয়া নাৰদ মুনি প্ৰসন্ন বদন।
বুজিলোঁ শিৱেৰ দুঃখী হৈছে নাৰায়ণ॥
শিৱেৰ গায়নে প্ৰভু হৈছে কুপিত।
সন্তোষ হৈয়েকি প্ৰভু আমি গাই গীত॥

হৰিষ বদনে ঋষি আৰম্ভিলা গীত।
পূৰ্ব্ব অনুদ্ৰুমে ৰূপে হইলা ভগবান।
সে যে পাদোদক জলে জন্মিলা জাহ্নবী।
পৰম সুন্দৰী ৰামা যেন লক্ষী দেবী॥

হেন কালে দৃষ্টাইল শিৱেৰ উপৰ।
মূৰ্চ্ছি‌ত হৈইছে দেখি দেব গদাধৰ॥
পদ্মহস্ত দিলা হৰি শিৱৰ উপৰ।
প্ৰণাম কৰিয়া বৈসে দেৱ মহেশ্বৰ॥