এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি
বিমলাৰ সুতা আতি মনোনীত
মোৰ বিৰহিতা নকৰিবা চিন্তা
যৈকে যাওঁ মই তোমাক লগত নিবো।
সুন্দৰী ৰমণী খঞ্জন গুমনী
কুৰঙ্গ নয়নী চন্দ্ৰমা বদনী,
হে প্ৰাণেশ্বৰী কিমতে মই ছাৰিবো।
তুমি নাৰায়ণ জগত কাৰণ
তোমাৰ চৰণ ভকতৰ ধন
জানি তযু পাৱে শৰণ পশিবো আমি।
তোমাৰ চৰিত্ৰ পৰম পবিত্ৰ
ভকতৰ মিত্ৰ স্বভাৱে বিচিত্ৰএ
আত বঢ়া টুটা দোষ ক্ষমা কৰা স্বামী॥
আমি পুৰাতন শিষ্যৰ সন্তান
জানি নাৰায়ণ ৰাখিয়ো এখন,
তোমাৰ চৰণে কৰো সহস্ৰ প্ৰণাম।
দোষ পৰি হৰি বিঘ্নিক সংহৰি
ইষ্ট সিদ্ধি কৰি দাস বুলি ধৰি
কৰা অনুগ্ৰহ সিদ্ধি হোক মনস্কাম।
ৰাধা মাধৱৰ লীলা মনোহৰ
আনন্দ সাগৰ নলাগে ভাগৰএ,
জানি সভাসদ সদায়ে হৃদয়ে ধৰি।
শ্ৰীকবি শেখৰে দ্বীজ হীনতৰে
পৰম সাদৰে জানি নিৰন্তৰেএ
ডাকি বোলা হৰি হৰি॥
