পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৩

১১৬৭

গীত গােবিন্দ ।

সংসাৰৰ সাৰ কৃষ্ণ চৰিত্ৰ মঙ্গল।
শুনা সভাসদ আক পৰম নিৰ্ম্মল॥
প্ৰলয় পয়োধি গীত কৰি সমাপত।
পুনৰপি স্তুতি কৰিলন্ত যেন মত॥

গীতশ্ৰিত কমলাত নিবন্ধিবো তাক।
জয়দেব কবি যেন বুলিলন্ত বাক॥
লক্ষ্মীৰ স্তনক আলিঙ্গিয়া থাকা হৰি।
ৰত্নময় মকৰ কুণ্ডল আছা ধৰি॥

ধৰিছা কণ্ঠত মনোহৰ বনমালা।
জয় জয় দেৱ হৰি জগততে ভাল॥
আদিত্যৰ মণ্ডলক কৰিছা ভূষণ।
ভৱতাপ নিবাৰণ প্ৰভু নাৰায়ণ॥

মুনি সকলৰ মন সৰোবৰ মাঝে।
হংসময় হুয়া যিতো সদায় বিৰাজে॥
লীলা কৰি কালিয়ৰ দৰ্প চূৰ কৰি।
জগত ৰঞ্জিলা মনোহৰ ৰূপ ধৰি॥

সবে যদুকুল ভৈল কমলৰ প্ৰায়।
সূৰ্য্যসম প্ৰকাশিলা তাহাত সদায়।
মধুসুৰ নৰকক লীলায়ে মাৰিলা।
পক্ষীৰাজ গৰুড়ক বাহন কৰিলা॥

দেৱতা সবৰ ভৈলা ক্ৰীড়াৰ কাৰণ।
নিৰ্ম্মল কমল পত্ৰ সদৃশ লোচন॥
ভৱ বিমোচন কৃষ্ণ দিয়া সৰ্ব্ব সিদ্ধি।
ত্ৰিভুবন গৃহৰ মাঝত নৱনিধি॥

জনকৰ নন্দিনীক কৰিলা ভূষণ।
দুষণ জিনিয়া যুদ্ধে মাৰিলা ৰাৱণ।
নৱমেঘ সম শোভে শৰীৰ সুন্দৰ।
দেৱতাৰ অৰ্থে যিতো ধৰিলা মন্দৰ॥