পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৪

১১০৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

লক্ষ্মী মুখ চন্দ্ৰৰ ৰশ্মিাক তুমি লক্ষি।
পান কৰি থাকাহ চকোব যেন পক্ষী।
ব্ৰজৰ যুৱতী জন মোহন সুন্দৰ।
কৰিলা দোহন ৰঙ্গে মন্দিৰে নন্দৰ॥

তোমাৰ চৰণে ভক্ত আমাক জানিয়ো।
ভকত জনৰ প্ৰভু কুশল কবিয়ো।
সুন্দৰ মঙ্গল ইতো জয়দেব গীত।
শুনে ভণে যিতো তাৰ সুখ বাঢ়ে নিত॥

গীতশ্ৰিত কমলা ভৈলেক সমাপত।
কহো আত অনন্তৰে কথা যেন মত।
কৃষ্ণৰ বিৰহ দুঃখ সহিতে ন পাৰি।
ৰাত্ৰি দিনে ফুবে বাধা তাহাঙ্ক বিচাৰি॥

কৃষ্ণক বাৰ্ত্তাক কহিবাক মন কবি।
হেনয় ৰাধাক সখী বুলিলা সাদৰি।
ললিত লৱঙ্গ বাগে কহো মই তাক।
সখী বোলে বাধা তই শুনিয়োক বাক॥

মনোহৰ লবঙ্গ লতাব পৰশনে।
কোমল মলয় বায়ু ৰহয় সঘনে॥
ভ্ৰমৰ সৰ সঙ্গে কোকিলে নাদয়।
সেহি চলে কৃষ্ণ ঘৰে শবদ কৰয়॥

হেন মনোহৰ বসন্তত দেৱ হৰি।
ক্ৰীড়ন্ত নাচন্ত যুবতীক সঙ্গে কৰি।
শুনিয়ে ৰাধিকা সখি? কহো মই ভাল।
বিৰহী জনৰ যম সম সিতো কাল॥

বাঢ়ে হৰ্ষ কাম ভাৱ যত অনুক্ষণ।
বিলাপ কৰয় পথিকৰ নাৰীগণ।
ভ্ৰমৰ সকলে ব্যাপি কুসুমে থাকয়।
তাক দেখি বিয়াকুল বন্ধনে হৱয়॥