অঙ্কীয়া নাট। ১৮৭ মুনিক মুখে কুসুম মাহাত্ম শুনি ৰুক্মিণী পৰম কৌতুকে কৃষ্ণক গোৰে লাগি কবযোবে বোলল; ৰুক্মিণী। (কবযোবে ) হে স্বামি হামি তোহোক প্ৰথম পতনী জানি ওহি দেৱ দুৰ্লভ পাৰিজাত প্ৰাণনাথ! হামাক দেহু! | সূত্ৰ। বাগ-শ্ৰীগান্ধাবমান-জতি। কৌতুকে কমিণী নমিয়ে স্বামীক পাৱে। মাগে আঞ্ছবি যুবি হাত। অব প্ৰাণনাথ মথে মিলাৱয় মোহি ওহি কুসুম পাৰিজাত। পদ। অহেব গুণ শুনি মুনি মুখে মাধৱ সাধু আতয়ে তোই মান॥ ভকত কৃপাল লাগে। চৰণ তেৰি কবহু কুসুম মোহি দান। তোহোবি প্ৰথম পতনী পৰম আমি। জানি পুৰহ মোহি আশা। ধনীক বাণী শুনি হাসে ৰসিক হৰি কহতু শঙ্কৰ কৃষ্ণ দাস। তদন্তৰ ৰুক্মিণীক অতি কাতৰ বাণী শুনি শ্ৰীকৃষ্ণ হাসি হাসি হাতে তুলি প্ৰিয়াক গৌৰবে কোলে বৈঠাই কৌতুকে জগতক নাথে ৰুক্মিণীক মথে পাৰিজাত পিন্ধাৱল। ৰমণীক বাঞ্ছা সফল ভেল। তদন্তৰ প্ৰিয়া সহিত শ্ৰীকৃষ্ণ নাৰদক সাদৰে বাৰ্তা পুছত। শ্ৰীকৃষ্ণ। হে মুনিবাজ! তুহু কুশলে আৱল। অঃ তোহৰি আগমনে অজু হামাৰি দ্বাৰকাপুৰি পবিত্ৰ ভেল। তোহাৰি দৰশনে হামু কৃতাৰ্থ ভৈলো। সূত্ৰ। কৃষ্ণস্য বচনং তু বিহস্যোবাচ নাৰদঃ। নিজভৃত্যস্তৱৈৱাহং ময়ী মায়াং কৰোষি কিম্। নাৰদ। হে স্বামী কৃষ্ণ! মনুষ্য চেষ্টা দেখায় সব লোক মোহিছ। তোহোক ঈশ্বৰ বুলি জানয়ে নাহি। হামে তোহাৰি ভকতিক বলে সব জানি। হামাকু মোহিতে চাৱ। অঃ স্বামী! শুনহ। হে পৰমেশ্বৰ জগত নিবাস। হামু নাৰদ তুৱা চৰনক দাস।
