এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
অসমীয়া সাহিত্যৰ নেকি। মাৱৰ ৰচুৰ শুনি ভিশয়, তৈল চিত উলাম। কালে পাইলে আৰ নাহিকে জীৱল, সাক্ষাঙ্গে লৈ যাই যম। নাহি ম মন বাপৰ , আমি শিৰোগত কৰি। ঐ তৈল হয় আমি যাইবো বৰ, অযযাখ্যাক পৰি হৰি। সুন প্ৰাণেশ্বষী চিত্ত থিৰ কৰি, নোকৰিব ফিছো শোক। আসিমোক বান্ধে পৰিচেদা কবি, দেখি আমো মা তোক। পাম গান। ৰাৰ ৰূটন, সুনিয়া সীতা গোসানী। ই এ বুলি পড়িলা ভূমি, হৃদয়ত মুঠি নি। বিশালে মনত শিৱৰ আগত, যেহেন দেবী পাৰ্বতী। যেন মহাদেৱ দহিলা কাম, . বিলাপ ক খতি। আত্তি মহাঃ শৰীৰ কাশয়, হাত ধসে বলয়। নাহি গাৱে তত সিং ৰাত, যেন মৃগ লয়। চেতম লতিয়া সীতায়েবেলি, কতনো পাপ কৰিলে। মাটিৰ ভিতৰে প্ৰবেশি গাছিলো, কুপিয়ে নগৰিলে।
