এইখিনিতে কাব্যৰ কথা প্ৰায় ওৰ পৰিছে আৰু আত্মীয় পৰিয়ালৰ মাজেদি
এই বিষাদৰ প্ৰবাহ বোৱাই কাব্যৰ সামৰণি মাৰিছে—
“যদি কোনো আছাঁ, আহাঁ ভ্ৰাতৃ-শোক-দগ্ধ প্ৰাণ,
নলিনৰ দৰে ভ্ৰাতৃ! যদি অকালত
তোমালোকক কন্দুৱাই গৈছে স্নেহৰ ভাই
(মোৰ বিপিনৰ দৰে) অনন্ত ধামত।
সংসাৰত দুটি ভাই, আগে-পাছে আৰু নাই,
এটিক অকল কৰি গইছে পলাই;
সংসাৰৰ মায়া এৰি চেনেহৰ ডোল ছিঙি
দগ্ধ কৰি ভ্ৰাতৃ-হিয়া শোকাগ্নি জ্বলাই॥’’
“আৰু যদি আছা কোনো স্নেহময়ী ভগ্নী কাৰো
সহোদৰা সুকোমলা ভ্ৰাতৃ-গত প্ৰাণা;
ভগ্নী-স্নেহ ডোল ছিঙি হিয়াত কুঠাৰ মাৰি,
গইছে কাৰোবা ভ্ৰাতৃ প্ৰাণে প্ৰাণে গঁথা॥
ফুলেৰে বন্ধোৱা হিয়া কোমল ভগ্নীৰ প্ৰাণ,
ভ্ৰাতৃ-শোক জুয়ে যদি দহে হিয়াখনি,
মৰতৰ দেৱকন্যা!! যদি তোমাসাৰ কাৰো
আছে সেই শোক, তেনে হিয়াত শোকাগ্নি
লোৱাঁ, এই মালাধাৰি সন্তপ্তৰ শোক-অশ্ৰু
ভগ্নী হুমুনিয়া-সূতে গঁথা শোক-হাৰ:
হিৰণৰ কিৰণৰ ডিঙিত সাৱটি ধৰি
টোকাঁ আজি তোমাসায়ো চকুলোৰ ধাৰ॥’’
মুঠতে “চকুলো” অসমীয়া সাহিত্যৰ ভৰালৰ এটি অভিনৱ সম্পদ; লেখকৰো কাব্যসমূহৰ ভিতৰত ইয়াত তেওঁৰ আপোনাৰ সুৰ অনেক গুণে সুমধুৰ সুমঙ্গল হৈ বাজি উঠিছে।
‘বাঁহী’ ১৩শ বছৰ, ১১শ সংখ্যা; ফাগুন, ১৮৪৫ শক।
⸻⸻
