অভিশাপ দি দুখ-কষ্টেৰে ভৰা মনুষ্য জীৱন ল’বলৈ পঠিয়ালে।”
গুণাঢ্যৰ সকলো কথা মনত পৰিল। তেওঁ ক'লে— “কণভূতী। মোৰ সকলো কথা মনত পৰিছে। পুষ্প দন্তৰ বিষয়ে কোৱাছোন।”
কণভূতীয়ে ক’লে— “পুষ্প দন্তই কাত্যায়নী নামেৰে জনম পালে। নন্দৰাজবংশৰ বহুত সেৱা কৰিলে। কিছুদিনৰ আগতে বৃদ্ধ পুষ্প দন্ত সন্ন্যাস জীৱন কটাবলৈ এই অৰণ্যলৈ আহিছিল৷ মই তেওঁক দেৱী পাৰ্ব্বতীৰ কথামতে সকলো কথা ক’লো আৰু দেৱী পাৰ্ব্বতীয়ে যে ভোলানাথৰ ওচৰত দোষ স্বীকাৰ কৰি ক্ষমা খুজিবলৈ কৈছে তাকো ক’লো। তেওঁ তাকে কৰিলে আৰু মুক্তি লাভ কৰি পুনৰ নিজৰ ঠাই পাইছেগৈ। তুমিও তাকে কৰা ভাল হ’ব।”
পিছে গুণাঢ্যই ক’লে— “মই নিশ্চয় সেইয়াই কৰিম। কিন্তু তাৰ আগতে মই যি গিয়ান লাভ কৰিলো, সেইয়া মৰতৰ অগিয়ানী লোকসকলক দি যাব খুজিছো।”
কণভূতীয়ে মনত বৰ ৰঙ পালে। ক’লে— “তুমি সজ কাম কৰিবলৈ ওলাইছা। তোমাৰ কাম তুমি কৰি লোৱা।”
গুণাঢ্য ৰাজ্যলৈ ঘূৰি আহিল। নিজৰ তেজেৰে সাত বছৰত সাত লক্ষ শ্লোকৰ পুথি পৈশাচিক ভাষাত লিখি উলিয়ালে। তেওঁৰ শিষ্যৰ হাতত ৰজা সাতবাহনলৈ পুথিবোৰ দি পঠালে।
পিছে সেইবোৰ তেজেৰে লিখা কাৰণে ৰজাই গ্ৰহণ নকৰিলে। গুণাঢ্যই মনত বৰ আঘাট পালে। তেওঁ সোপাকে লৈ আকৌ অৰণ্য পালেহি। বৰগছ এজোপাৰ তলত বহি সেই শ্লোকবোৰ এটা এটাকৈ মাতি গ’ল আৰু জুইত পুৰি গ’ল। প্ৰতিটো শ্লোক আছিল একোটা একোটা অতি মনোৰম সৎ জ্ঞানপূৰ্ণ কাহিনী।
সত্যযুগত পশু-পক্ষী বিলাকেও কথা ক’ব পাৰিছিল আৰু কথা বুজি পাইছিল। গুণাঢ্যৰ কাহিনীবোৰ শুনি অৰণ্যৰ সকলো পশু-পক্ষী গোট খালেহি। কাহিনীবোৰ শুনি ইমানেই বিভোৰ হৈ পৰিল যে খোৱা-শোৱাও এৰিলে। ফলত পশু-পক্ষীবোৰ শুকাই- ক্ষীণায় যাবলৈ ধৰিলে।
শুকাই-ক্ষীণাই যোৱা হৰিণাৰ শুকান মাংস খাই ৰজা নৰিয়াত পৰিল। কবিৰাজে
