কুশীয়ে একো নুবুজিলে। তাই ভাবিলে বেয়া মানুহ থকা ঠাই ধুনীয়া হ’ব পাৰেনে? যম ৰজাই কুশীৰ মনৰ ভাৱ ধৰিব পাৰি এদিন পৃথিৱীলৈ লৈ আহিল।
পৃথিৱীৰ ৰূপ, সজ মানুহ, মঠ-মন্দিৰবোৰ দেখি কুশীৰ মনটো বৰ ভাল লাগি গ’ল। পিতাকক তাই ক’লে–– “পিতা, ভগৱানে উচিত বিচাৰকে কৰিছে। তেওঁ সৃষ্টি কৰা ইমান সুন্দৰ পৃথিৱীখন বেয়া কৰিবলৈ গ’লে শাস্তি পাবই লাগে।” তাই পৃথিৱীখন প্ৰাণ ভৰি চাবলৈ ধৰিলে।
ঘূৰি ফুৰোতে যম ৰজা ইন্দ্ৰৰ লগত মুখা-মুখি হ’ল। ইন্দ্ৰই যমৰজাক দেখিলে যদিও ভাল নেপালে কিন্তু কুশীৰ ৰূপ দেখি ভোল গ’ল। সেয়ে ভালৰি বোলাই যম ৰজাক ক’লে— “যমৰাজ পৃথিৱীত কি কৰিছাহি? মই জনাত পৃথিৱীৰ কাম-কাজ তোমাৰ প্ৰধান মন্ত্ৰী ধপদনাথেহে চায়।”
যমৰজাই ক’লে— “ইন্দ্ৰৰাজ, এয়া মোৰ পুত্ৰী কুশী। পৃথিৱী চাবলৈ বিচৰাত আহিব লগা হ’ল।”
ইন্দ্ৰই কুশীক বৰ প্ৰশংসা কৰিলে। যম ৰজাৰো গুণ গালে। ক’লে— “এপাক মোৰ ৰাজ্যৰ পৰাও আহাঁগৈ।” যমৰজাই হাঁহিমাৰি ইন্দ্ৰক বিমুখ কৰি ক’লে— “ই কেনেকৈ হ’ব? ভগৱানৰ নিৰ্দেশ মতে মোৰ সীমা মাত্ৰ পাতাল আৰু পৃথিৱীহে।”
ইন্দ্ৰই পেটে পেটে ভালেই পালে। ক’লে— “এৰা। পিছে তোমাৰ পুত্ৰীয়ে নিশ্চয় স্বৰ্গৰাজ্য চাবলৈ মন কৰিব।”
কিন্তু কুশীয়ে ক’লে— “যিটো কাম পিতাৰ সাধ্য নাই, সেই কাম মই ইচ্ছা নকৰো দেৱৰাজ।”
ইন্দ্ৰই ক’লে— “তোমাক মই লৈ যাম।”
কুশীয়ে ক’লে— “পিতাক এৰি মই যাম কেনেকৈ?”
যমৰজাই ক’লে— “এৰা ইন্দ্ৰৰাজ, তোমাৰ নিমন্ত্ৰণ আমি ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰিলো। তাতে যমলোকৰ কন্যা স্বৰ্গলৈ যোৱা অসম্ভৱ।”
ইন্দ্ৰই ক’লে— “তোমাৰ পুত্ৰী কুশীক মই বিবাহ কৰিব খোজো। মোৰ পত্নী হ’লে স্বৰ্গলৈ যোৱাত বাধা নেথাকিব।”
