তাকে শুনি যমৰজাই ক’লে—“ক্ষমা কৰিব ইন্দ্ৰৰাজ। তোমাৰ হাতত মই কোনোমতেই কন্যাদান কৰিব নোৱাৰিম।”
ইন্দ্ৰৰ খঙ উঠি গ’ল। ক’লে— “মই স্বৰ্গৰ দেৱতাৰ ৰজা। মোৰ দৰে এজন গুণ গৰিমাৰে পূৰ্ণ ৰজালৈ কন্যা দান দিয়াত আপচোচ কিহৰ?”
ইন্দ্ৰৰ দাংকোপমৰা কথাবোৰে যমৰজাৰ খঙ দুগুণে তুলিলে। তথাপি শান্তভাবে ক’লে—
“নিজৰ গুণ যিজনে নিজে বখানে তেওঁ অগিয়ানী বুলিহে পৰিচিত হয়।”
খঙত ইন্দ্ৰৰাজ কঁপি উঠিল। বোলে— “মোৰ সমুখতে মোৰ অপমান! তোমাৰ দৰে পাতালত সোমাই থকাজনে স্বৰ্গ সুখৰ কথা কি বুজিবা? মোৰ দৰে দেৱতাৰ ৰজা এজনক দুৰ্নাম দিয়া তোমাৰ উচিত হোৱা নাই।
হাঁহি মাৰি যম ৰজাই উত্তৰ দিলে— “দুৰ্নাম কৰাৰ ইচ্ছা মোৰ নাই। মই সত্যবাদী বুলি ব্ৰহ্মাণ্ডত খ্যাত। সত্য কথাবোৰহে কৈছো।”
ইন্দ্ৰৰ খঙৰ সীমা চেৰাই গ’ল। তৰ্জন-গৰ্জন কৰি ক’বলৈ ধৰিলে— “সমগ্ৰ বিশ্বই দেৱতা-সকলক পূজা কৰে। ধন-জন, ঐশ্বৰ্য্য লাভৰ কাৰণে যুগে-যুগে তপস্যা কৰি আহিছে। ঋষি, মুনি, ৰজা-প্ৰজা সকলো দেৱতাৰ ৰোষত কম্পমান। তুমি সেইবোৰ কথা নেজানানে?”
যম ৰজাই আৰু সহিব নোৱাৰা হ’ল। তেওঁ ক’বলৈ ধৰিলে—“হে ৰাজেন্দ্ৰ, তোমাৰ আৰু তোমালোক দেৱতাসকলৰ কথা মই ভালদৰে জানো। বিশ্ব ব্ৰহ্মাণ্ড স্ৰজন কৰোতা ভগৱানকে তুমি সন্দেহ কৰি পাপৰ ফল ভোগ কৰিছিলা। যেতিয়া দেৱতা আৰু অসুৰৰ মাজত অমৃত বিলোৱা হৈছিল, ছল কৰিহে অমৃত কাঢ়ি লৈছিলাহঁক। শংখচূড় অসুৰে তোমাৰ কম বিলৈ কৰিছিলনে?”
যম ৰজাৰ কথা শুনি ইন্দ্ৰই বৰ লাজ পালে। একো নেমাতি আঁতৰি গুচি গ’ল। কুশীক লৈ যম ৰজা পাতাললৈ উভটিল। কুশীয়ে ক’লে— “পিতা, মই যি বুজিলো দেৱতাসকলেও বহুত ভুল কৰে। তেওঁলোকক শাস্তি দিয়ে কোনে?
যম ৰজাই হাঁহিলে আৰু ক’লে— “স্বয়ং ভগৱানে। দেৱতাসকলৰ এনে বহু কাহিনী আছে। আজৰি পালে তোমাক মই কৈ শুনাম বাৰু।”
পিতাকৰ লগত কুশী আহি পাতালপুৰী পালেহি।
⸻••••••••••⸻
