ক’লে— “তুমি মোৰ দোষবোৰহে দেখা যেন লাগিছে।”
লক্ষীয়ে শান্তভাৱে ক’লে—“সৰস্বতী, দোষ-নিৰ্দোষৰ কথা কোৱা নাই। কাজিয়া যে মুৰুখ লোকেহে কৰে তাকে কৈছো। বুজাবুজিৰ মাজেৰে কথাবোৰ পাতিব লাগে।”
সৰস্বতীৰ খঙ দুগুণে চৰিল। খঙতে লক্ষীদেৱীক অভিশাপ দি বোলে—“তুমি ধীৰ স্বভাৱৰ, সকলো সহিব পাৰা। মই নোৱাৰোঁ। তোমাৰ যদি ইমান সহন শক্তি পৃথিৱীত তুমি গজ হৈ থাকাগৈ। অকল সেয়ে নহয়, অনুশোচনাত চকুপানী বোৱাই তোমাৰ এটা ৰূপ নৈ হৈ বব।”
সৰস্বতীৰ কথাই গঙ্গাক বাৰুকৈয়ে খঙ তুলিলে। ক’লে—“বিশ্বৰ মাতৃস্বৰূপা লক্ষীক এনেকৈ অভিশাপ দিয়ানে? মইও তোমাক অভিশাপ দিছো, তুমিও নৈ হৈ পৃথিৱীত বব লাগিব। পাপী মানুহবোৰে তোমাৰ পানীত গা ধুই পাপ ক্ষয় কৰিব; আৰু সেই পাপবোৰ তুমি বহন কৰিব লাগিব।”
তেনেতে বিষ্ণু আহি উপস্থিত হ’ল। সকলো কথা শুনি বৰ বেজাৰ পালে। তেওঁ ক’বলৈ ধৰিলে– “তোমালোকে নিজৰ গৰ্বত নিজে বিপদ মাতি আনিলা। খঙে বিনাশ আনে।”
বিষ্ণুৰ কথা শুনি তেওঁলোকে বৰ লাজ পালে। সৰস্বতীয়ে চকুৰপানী টুকি টুকি ক’লে— “হে প্ৰভু, মোক ক্ষমা কৰা। খঙত মই অতি হীনমতি হৈ পৰিলো। মই আৰু জীয়াই থাকি লাভ নাই। এই জীৱন ত্যাগ কৰাই ভাল হ’ব।”
লক্ষীদেৱীৰ বৰ বেয়া লাগিল। তেওঁ বিষ্ণুক এটা উপায় দিবলৈ প্ৰাৰ্থনা কৰিলে। বিষ্ণুৱে ক’লে– “দিয়া অভিশাপ অথলে নেযায়। তথাপি মই কওঁ শুনা– “সৰস্বতী, তুমি ব্ৰহ্মাৰ ওচৰত কিছুকাল পত্নীৰূপে থাকি ব্ৰহ্ম জ্ঞান লোৱাগৈ। তাৰ পিছত ভাৰতদেশত নৈ হৈ থাকি পাপীসকলক উদ্ধাৰ কৰিবা। পাঁচহেজাৰ বছৰৰ শেষত শাপ মুক্ত হৈ তুমি সৰগলৈ গুচি আহিব পাৰিবা।”
সৰস্বতীয়ে চকুলো বোৱাই ক’লে— “নাৰায়ণৰ পৰা পোৱা মোৰ সৰ্বজ্ঞান প্ৰাপ্তি বৰ এনেদৰেই নাশ হ’বনে?”
বিষ্ণুৱে সান্ত্বনা দি ক’লে—“তোমাৰ নাম আৰু গিয়ান স্বৰ্গলোক মৰ্ত্যলোক সকলোতে
