পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩৭

***

বামুণ-শূদিৰ

   পুতি দিবি। তাৰ বাবে আগৰ বন্দবস্তমতেই দৰমহা পাবি৷ বাকী কেইমাহত মোৰ কিবা কাম থাকিলে খবৰ দিম, তেতিয়া কৰি দি যাবি । এনেয়ে তোৰ ইচ্ছামতে য’তে মন যায় তাতে কাম কৰিবি । সেয়ে হ’লে সুত মোৰ পৰাই দিম, তই দিব নালাগে । ”
   চেনিৰাম সন্মত হ’ল। টকাকেইটা লৈ গৈ মাটি কিনি বহাটা সাজিলে আৰু বামুণৰ বাৰী এৰি একেবাৰেই উঠি গ’ল ।
   নৰায়ে যদিও বাৰিষা চাৰিমাহৰ হে দৰমহা দিছিল, তথাপি চেনিৰামক কাম কৰিবলৈ নমতা মাহ এটাও নাছিল। কেতিয়াবা আনৰ ঘৰত কাম কৰি থকাৰে পৰা বামুণে লৈ অাহে। লাহে লাহে চেনিৰাম বিৰক্ত হ’ল । অান মানুহেও ক’লে,—“হেৰ’ তই বামুণৰ ঘৰত খাটি মৰিছ কিয় ? ইফালে জেঠেৰী বৈনাই, তেও খত এখন লৈহে টকা দিছে । সুত নলওঁ বুলিছে যদিও শেহত কি কৰে কোনে জানে! সুত নললেও তোৰ লাভ নহয় । বামুণৰ ঘৰত যিমান দিন এনেয়ে কাম কৰিছ, আনৰ ঘৰত কৰা হ’ল সুতহে নালাগে মুলো কেতিঘাবাই আদায় হৈ গ’লহেতেন।”
   কোনোৱে ক’লে,—“তোৰ বামুণৰ লগত কিহৰ মিতিৰ শহুৰেৰৰ টকা-পইচা, মাটি-বাৰী সোপাকে নৰায়ে পাইছে তেও সি তহঁতক ঘৰৰ ভেটি এটাও এৰি দিব নোৱাৰিলে অামি হোৱা হ’লে তাৰ পদূলিতো ভৰি নিদিলোঁহেতেন।”