পুতি দিবি। তাৰ বাবে আগৰ বন্দবস্তমতেই দৰমহা পাবি৷
বাকী কেইমাহত মোৰ কিবা কাম থাকিলে খবৰ দিম, তেতিয়া
কৰি দি যাবি । এনেয়ে তোৰ ইচ্ছামতে য’তে মন যায় তাতে
কাম কৰিবি । সেয়ে হ’লে সুত মোৰ পৰাই দিম, তই দিব
নালাগে । ”
চেনিৰাম সন্মত হ’ল। টকাকেইটা লৈ গৈ মাটি কিনি
বহাটা সাজিলে আৰু বামুণৰ বাৰী এৰি একেবাৰেই উঠি
গ’ল ।
নৰায়ে যদিও বাৰিষা চাৰিমাহৰ হে দৰমহা দিছিল, তথাপি
চেনিৰামক কাম কৰিবলৈ নমতা মাহ এটাও নাছিল।
কেতিয়াবা আনৰ ঘৰত কাম কৰি থকাৰে পৰা বামুণে লৈ
অাহে। লাহে লাহে চেনিৰাম বিৰক্ত হ’ল । অান মানুহেও
ক’লে,—“হেৰ’ তই বামুণৰ ঘৰত খাটি মৰিছ কিয় ? ইফালে
জেঠেৰী বৈনাই, তেও খত এখন লৈহে টকা দিছে । সুত নলওঁ
বুলিছে যদিও শেহত কি কৰে কোনে জানে! সুত নললেও
তোৰ লাভ নহয় । বামুণৰ ঘৰত যিমান দিন এনেয়ে কাম
কৰিছ, আনৰ ঘৰত কৰা হ’ল সুতহে নালাগে মুলো কেতিঘাবাই
আদায় হৈ গ’লহেতেন।”
কোনোৱে ক’লে,—“তোৰ বামুণৰ লগত কিহৰ মিতিৰ
শহুৰেৰৰ টকা-পইচা, মাটি-বাৰী সোপাকে নৰায়ে পাইছে
তেও সি তহঁতক ঘৰৰ ভেটি এটাও এৰি দিব নোৱাৰিলে
অামি হোৱা হ’লে তাৰ পদূলিতো ভৰি নিদিলোঁহেতেন।”
পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৩৭
নেভিগেশ্যনলৈ যাওক
সন্ধানলৈ যাওক
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধনত এটা সমস্যা হৈছে
***
বামুণ-শূদিৰ
