সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/২২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
অদৃষ্ট


    সেই দেখি চপনীয়া ৰখাত মোৰ মত নাই । মই সম্পত্তি খাবলৈ এনেকৈ কোৱা নাই, মুঠেই ছোৱালীজনী লগতে অামাৰো যাতে মান হেৰুৱাব নালাগে তাৰ কথা ভাবিহে কৈছো ।”
   জালি। মই মান-সন্মানৰ লোভ এৰিলোঁ, কোনে কি ক’ব তাকো নাভাবোঁ । মনত যিটো ভাল লাগিছে তাকে কৰিম, কাৰো কথা নুশুনো ।
    একোপধ্যে জালিৰ মন ঘূৰাব নোৱাৰি হতাশ হৈ হালি উঠি গ’ল। জালিয়ে লৰা বিচাৰিবলৈ ধৰিলে ৷ সেই সময়তে দয়াৰামৰ বাপেক মৰে জাৰু দয়াৰ নাজল-নাথল অৱস্থা হয় । আগৰ অৱস্থা থকা হ’লে জালিয়ে দয়াৰামৰ ওচৰত প্ৰস্তাৱ কৰিবলৈকে সাহস নকৰিলেহেতেন, কিন্তু এতিয়াৰ অৱস্থা তেওঁৰ ইচ্ছাৰ আনুকুল । তেওঁ প্ৰথমতে আৰ-তাৰ যোগে দি অাৰু পিচত নিজেই দয়াৰ ওচৰত তেওঁৰ প্ৰস্তাব দাঙি ধৰিলে। দয়াই ভাবি-চিন্তি চাবলৈ আৰু আপোন মানুহৰ মত লবলৈ দিন ল’লে। ইয়াৰ ভিতৰতে তেওঁ ছোৱালী চাই স্বভাৱ-চৰিত্ৰ অাদিৰ বিষয়েও গম ল'লে । সকলো তেওঁৰ মনোমত হ’ল । তেতিয়া তেওঁ জালিৰ প্ৰস্তাৱত সন্মতি জনালে । তেতিয়া এইটো ঠিক হ’ল যে ফাগুনৰ সাত দিন যোৱাত বিয়াখন পতা হ’ব । দয়াৰামে নিজৰ ঘৰৰ পৰাই বিয়া কৰাব আৰু বিয়াৰ পাচত তেওঁৰ যি বয-বস্তু আছে সকলো লৈ জলিৰ ঘৰলৈ উঠি আহিব৷