এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৯
অজামিল উপাখ্যান
নামৰ মহিমা, জানিল মাত্ৰকে,
সংসাৰত পাৱে পাৰ।
দুৰ্ল্লভ মুকুতি, বৈকুণ্ঠে ভুকুতি,
অপ্ৰয়াসে মিলে তাৰ॥
মনুষ্য লোকত, এহি মান মাত্ৰ,
পৰম ধৰ্ম্ম সম্প্ৰতি।
শ্ৰৱন কীৰ্ত্তন, কৰিয়া নামক,
কৃষ্ণত কৰে ভকতি।
ইহাৰ প্ৰমান, নুশুধিবি দূত,
এহি সত্য বেদ বাণী।
যাতনাত পৰি, মৰে যত প্ৰাণী,
এহিতো ধৰ্ম্ম নজানি॥
দেখ দেখ দুত, হৰিৰ নামৰ,
অচিন্ত্য কেন প্ৰভাৱ৷
দোৰ্ঘোৰ সংসাৰ, সাগৰ তীৰতে,
নামেসে সুদৃঢ় নাৱ॥
নাম এৰি আন, মতে মোক্ষ চাৱে,
নুহিকে সিটো পণ্ডিত।
জানিবি মুখ্যতো, অধিক সেহিসে,
তাহাৰ মত খণ্ডিত॥
