এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৪
অজামিল উপাখ্যান
পূৰ্ব্ব জনমত যিটোজন পুণ্যৱন্ত।
মায়াকো তৰিলে পুৰুষ মহন্ত॥
সিসেজনে ধৰে কৃষ্ণ চৰণত ছাপি।
এহিসে প্ৰকাৰে চিনি পুণ্যৱন্ত পাপী॥
ব্ৰহ্মা আদি তৃণ পৰ্য্যন্তৰ অন্তৰ্য্যামী।
হেন কৃষ্ণ দেৱতো মোহোৰ নিজ স্বামী॥
হেন বা বুলিবা ব্ৰহ্মাদিতো পৰ।
জানিলো আছন্ত কৃষ্ণ জগত ঈশ্বৰ॥
পাপীকো ৰাখিলে যিটো আমাসাক মাৰি।
বিপৰীত বেশ সিটো কোন সিদ্ধচাৰি॥
তাৰ কথা শুন সাৱধানে দূতগণ।
শুনন্ত ঈশ্বৰ যিটো দেৱ নাৰায়ণ॥
তান পাৰিষদ সব মনোহৰ বেশ।
ভকতক ৰাখি ফুবা তাহান আদেশ॥
কৃষ্ণৰ সদৃশ সবে ৰূপ সুকুমাৰ।
মেঘ সম শ্যাম পীতবস্ত্ৰে জাতিস্কাৰ॥
সবে চাৰু চতুৰ্ভুজ কৰ আৰকত।
শঙ্খ চক্ৰ গদা পদ্ম সবাৰো হাতত॥
কেয়ূৰ কঙ্কনে কৰে কটিত মেখলা।
আজানুলম্বিত গলে জলে বনমালা॥
