এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৯
অজামিল উপাখ্যান
সমাজক পাতিয়া আছত ৰাজা যম।
মহা পাৰিষদে বসি বিপুল বিক্ৰম॥
ধৰিয়া আছন্ত বিষ্ণু দুত যম দণ্ড।
সমস্তে প্ৰেতৰ প্ৰভু প্ৰভাৱ প্ৰচন্দ॥
চামৰে দুই পাশে দোলে শিৰে স্বেত চত্ৰ।
লিখে ছিত্ৰ গুপ্তে হাতত পাঞ্জি পত্ৰ॥
ঋষি পাৰিষদে সবে আছন্ত আবৰি।
নটে ভাটে গাই বাই গীত তাল ধৰি॥
হাতত লোহাৰ ডাঙ্গ কাছি মাল কাছে।
দাৰুণ কিঙ্কৰ সবে উপাসন্তে আছে॥
দুই চক্ষু ৰঙ্গা আঙ্গাৰৰ বৰ্ণ কায়।
বিকট দশন ঘোৰ ৰাক্ষস পৰাই॥
থাই থাই পাতকীক কৰে উগ্ৰ সাস্তি।
চতুৰ্ভিতি শুনি মহা আৰ্ত্ত নাদ আতি॥
যমৰ পুৰত হেন বহল সমাজ।
মহা পাৰিষদে বসি আছে ধৰ্ম্ম ৰাজ॥
সেহি বেলা তিনি দুতে মহাপীড়া পায়।
কাঢ়ে খৰ উষাশ মুখত মাত নাহি॥
বিবৰ্ণ বদন দুখে মুখে মহা ক্লেশ।
ভৈলা আসি সেহি বেলা সভাত প্ৰবেশ॥
