এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫
অজামিল উপাখ্যান
যি মুখে খাইলে ছৱৰায় সেহি গালে।
ঘোৰ অন্ধ কাৰ নৰকত পেলাৱে নিধালে॥
গুৰি কটা গছ যেন পৰি থাকে আতি।
হোৱে অচেতন তাতে দুতে কৰে সাস্তি॥
নিজ দেহ নিজ পুত্ৰ ভাৰ্য্যা মাত্ৰ পোষে।
যিতো মন্দ মতি আতি অন্য দ্ৰব্য সোষে॥
সেহি পাপে ৰৌ ৰৌ নৰকত পৰে যায়।
কুৰূপ পশু সবেওঁ মাংস ছিণ্ডি খায়॥
যিতো যিবা পশু পক্ষি ধৰি আনি বান্ধে।
নকাটি নমাৰি জীৱন্ততে তাক ৰান্ধে॥
ধৰি যম দুতে তাক মেষ যেণ কাটে।
কুম্ভি পাক তপ্ত তৈলে পেলাইয়া ভাজে॥
পৰম অধম যিটো কৰে ব্ৰহ্ম বধ।
কাল সুত্ৰে পৰি হোৱে শৰীৰ দগধ॥
অযুত যোজন মান মণ্ডল আকাৰ।
তপত তাম্ৰৰ খোলা দেখি চমৎকাৰ॥
তলত অগনি উপৰত অগ্নি তাপে।
তাতে পৰি পোৰে ব্ৰহ্ম বধি মহাপাপে॥
উঠে পৰে শোৱে কতো তাহাতে লৱৰে।
ক্ষুধায়ে তৃষ্ণায়ে তাতে মুৰ্চ্ছা গৈয়াপৰে॥
