এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৫
অজামিল উপাখ্যান
দেখি দ্বিজে সচকিত, কাম বাণে জৰ্জৰিত,
তেখনে মিলিল আনচিত।
পাসৰিল নিজ কৃত্ত, ৰমণী হৰিলে চিত,
সৰ্ব্ব গাৱ মদনে কম্পিত॥
কৰিল অনেক যন্ত্ৰ, উছৰিল মহামন্ত্ৰ,
তথাপিতো থিৰ নুহি মন,
ধৰিলে মদন গ্ৰাশে, কামানলে হৃদি দহে,
ভৈল সিটো বিপ্ৰ অচেতন॥
ধৈৰ্য্য কৰি ধৰি তান, তথাপি নেদেখে আন,
বেশ্যা বিনে সিতো অজামিল।
নিজ ধৰ্ম্ম এৰি পাছে, পিতৃ বিত যত আছে,
সবে দিয়া বেশ্যাক ভজিল॥
তাইৰ যেন অভিলাষ, তাকে দিয়া পুৰে আশ,
দিনে দিনে বাৰে অনুৰাগ।
পিতৃ মাতৃ বৃদ্ধ আতি, নিজ ভাৰ্য্যা মহা মতি,
সবাকো কৰিলে পৰিত্যাগ॥
জাতি কুল কৰি চন, বেশ্যাত ভুঞ্জিলে মন,
অপবিত্ৰ যেন মুত্ৰ মল।
নিজে পাপ প্ৰতি নিত, নকৰিলে প্ৰায়ছিত,
কৰো দণ্ড পাউক তাৰ ফল,॥
