এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১
অজামিল উপখ্যান
মই ধৰ্ম্মৱন্ত বুলি অহঙ্কাৰ ঘোৰ।
গৌৰৱত শঙ্কা যেন ধন নেই মোৰ॥
নেদে নখাই যক্ষে যেন ৰাখি থাকে বিত।
কৰে যম দুতে তাক সাস্তি বিপৰীত॥
হাত গলে ভৰিত লগাৱে তাৰ জৰি।
ঢোল যেন চাৱে বান্ধি জড়পুৰ কৰি॥
লাথি মাৰি কিঙ্কৰে ফুৰাৱে বগৰায়।
কৰে আৰ্ত্তৰাৱ যেন ডামুৰি ডেঁদাই॥
যিতো জন মনুষ্যৰ ভেদ কৰে মতি।
কৰিবাক নেদে মহা হৰিত ভকতি॥
বৈতৰণী নদীত পেলাৱে দুতে ধৰি।
মল মুত্ৰ জল মাত্ৰ পীয়ে পেত ভৰি॥
হংস ছাগ পাৰ পক্ষি পোষে বিপ্ৰ হুই।
পুঁজোদক নদীত পেলাৱে অধুমুই॥
পুঁজ বিনে তাহাৰ আহাৰ নাই আৰ।
তাতে যম দুতে দেই ডাঙ্গৰ প্ৰহাৰত॥
ঘৰ পোযা পশু আনি কৰে বলিদান।
পৰম দাৰুণ সিতো ৰাক্ষস সমান॥
যি কাৰ্য্য কৰিলে বলি তাতো নাই আশ।
চিৰকাল কৰে তম নৰকত বাস॥
