সাহিত্য বিচাৰ। শৰ সেই ৰমেই বহিছে। তাকে বি-লা-ই-হা বুলি নদ- চুলে হল মিল নাৰায়। এই দৰে পদ যিলোৱা উচিত নয়। এনেকুৱা শব্দবোৰ এনে ঠাইত লিখা উচিত, যে কথা কওঁতে সেই শব্দবোৰৰ যেনে উচ্চাৰণ তাৰ যেন পো ব্যতিক্ৰম নয়। তোমাৰ নিচিনা, শোভনীয় নয় | নাই এই সংসাৰত। মোৰ লোভত, চোৰে চুৰ কৰে ডকাইতি কৰে ডকাইত। ইতে চাইতে” শটো বেয়া ঠাইত ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে। তাই কাইত বুলি পঢ়িলে পদ নিমিলে। অসমীয়া ষ অফাৰান্ত এটাইৰোৰ শব্দৰে উচ্চাৰণ - ৰোতে এ সোপ হয়, যেনে, গল, আচল, কাকাৰ, মহি বা। মিত্ৰাক্ষৰতকৈ অমিত্ৰ হত পদ্য লিখিবলৈ টান। বিক ভাত পাগলি নাথাকিলে অমিল হল অনিবলৈ বৰ বেয়া হয়। কিন্তু আশা মানুহৰ হাতৰ অমিল হল মিল তকৈ সাল। এই বিধৰ পদ্যত শ যোজনা কৰিবলৈ কিছু উ হয়। মিল হত নোে চাইত শ মিলাবৰ নিমিতে মিঠা লে শ লগাৰ লগাত পৰে। কি অমিল ক্ষত সি ৰা নাই, কেবল আৰৰ মিল ৰাখি যি শ যেনেকৈ ই তেনেকৈ ৰাৰ পৰা যায়। এই ত ক লিখেতে এটা তাৰ একে ফাঁকিতে শেষ হলে পঢ়িকে বো 8. নিৰলৈকো দেয় নি। বিমান পৰা যায়, গৰ গৰি ছি লি চিত। বিবেচনা , তুমি তো কি না
