আহিছে সুখ-স্মৃতিৰ সেই বিষাদ-কাতৰতা, তেওঁৰ দৰেই।
‘আৰু ...?’
‘আৰু ...’ পৰিণীতাৰ দুচকুত নিৰ্ভাৰ শূণ্যতা, কণ্ঠতো। হতাশাৰ দীৰ্ঘশ্বাস এটাক ভেটা দিবলৈ প্ৰাণপনে চেষ্টা কৰিবলগীয়া হ’ল পৰাণ বৰুৱাই। হেৰাই গৈছে সম্ভাৱনা, সম্ভব্য প্ৰাপ্তিৰ আনন্দময় প্ৰতীক্ষা—। তেওঁৰ মাজত সদা জীৱন্ত এটা মুহূৰ্তক সেই মুহূৰ্তৰ নায়িকাই কেতিয়াবাই প্ৰক্ষেপ কৰিছে বিস্মৃতিলৈ।
আচম্বিতে তেৱোঁ নিৰ্ভাৰ হৈ উঠিল।
নাই। আৰু একো অৱশিষ্ট নাই জীৱনত। যি তেওঁৰ বাবে কঢ়িয়াই আনিব পাৰে অপাৰ নতুনত্ব। এনে কোনো ব্যক্তি নাই, যাৰ অপূৰ্ণতাৰ যন্ত্ৰণাই তেওঁক বিদ্ধ কৰিব পাৰে আমৃত্যু। সকলো সহজ। ভাৰহীন। সৰলৰৈখিক আৰু নিস্তৰংগ।
পোন বাট এটাৰে জীৱনৰ সিপাৰলৈ নিতান্তই স্বাভাৱিকভাৱে গতিশীল হোৱাৰ আগতে শেষবাৰৰ বাবে পৰিণীতাৰ হৃদয়ত ভুমুকিয়াই চোৱাৰ ইচ্ছা হ’ল তেওঁৰ। পৰাণ বৰুৱা কাষ -চাপি আহিল পৰিণীতাৰ। বৃদ্ধাৰ শীৰ্ণ কোলাত পৰি ৰোৱা অলস হাত এখন নিজৰ হাতলৈ তুলি ল’লে তেওঁ।
‘পৰিণীতা, আৰু একো মনত নপৰে তোমাৰ? ... একোৱেই?’
বলি থকা বতাহজাকৰ গতি শ্লথ হৈ পৰিছিল। ছানী থিয় হৈছিলহি তেওঁলোকৰ কাষত।
‘মা ... মা, কাকো নোকোৱাকৈ ইমান দূৰ আহিছা। চিন্তা নালাগে নেকি?’ বিৰক্তি আৰু উষ্মা মিহলি কণ্ঠেৰে অভিযোগ কৰিলে সি।
পৰাণ বৰুৱাৰ হাতৰ মুঠিৰ পৰা খহি পৰিল পৰিণীতা গোস্বামীৰ অলস হাতখন, যিদৰে হাতৰ ৰিক্ত মুঠিৰ পৰা সময় খহি পৰে —গছৰ পৰা সৰি পৰে মৰহা ফুলৰ পাহি। পৰিণীতা থিয় হ’ল। ‘নোযোৱা?’ সুধিলে তেওঁক। ‘তোমালোক যোৱা। মই অলপ সময় বহিম।’ পৰাণ বৰুৱাই উত্তৰ দিলে। ইতিমধ্যে তেওঁক সৌজন্যসূচক মাত এষাৰো নিদিয়াকৈ উলটি খোজ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল ছানীয়ে।
তেওঁৰ ফালে অলপ হালি খুব সৰুকৈ কৈ উঠিল বৃদ্ধা পৰিণীতাই—
‘মই পাহৰা নাই পৰাণ, ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰত বৰ্ষণমুখৰ সন্ধ্যা এটাত তুমি মোৰ হাতত চুমা খাইছিলা। আৰু ...’
‘মা’— ছানীয়ে পুনৰ চিঞৰি মাতিলে।
পৰাণ বৰুৱাই দেখিলে – বাক্যটো সম্পূৰ্ণ নকৰাকৈয়ে নিৰ্লিপ্ত খোজ এটাৰে কণিষ্ঠ
পুত্ৰৰফালে আগবাঢ়ি গৈ থাকিল পৰিণীতা।❐ ❐
