এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
মেঘ দূতম্।
সোমাই গবাক্ষ-পথে জোনৰ কিৰণ
অমৃত-সদৃশ যিবা অতীব শীতল-
হ'ব বুলি পুনু, হায়, আনন্দজনক
উলটি ওলাই আহে অতি সোনকালে
দুঃসহ আতিকে দেখি। ঢাকি চকু দুটি,
চকুলো ভৰত ভাৰি হই চকুপতা,
প্ৰবুদ্ধ সুসুপ্ত হেন থাকে প্ৰিয়া মোৰ
স্থল-কমলিনী যেন সেই দুৰ্দ্দিনত।২৯।
নিশ্চয় প্ৰিয়াৰ মোৰ কুটুলা কুন্তল
পৰিছে কঠিন হই কপোল ওপৰে
তৈলাদিৰহিত স্নান কৰাৰ কাৰণে;
ক্লেশ-ওপজোৱা নিশাহে নিতউ কৰে
কেশ-বিক্ষেপন অধৰ-পল্পবোপৰি।
আশা কৰি মোৰ স’তে স্বপ্নতো সম্ভোগ
টোপনি আকাঙ্খা কৰে-নাহে যদিও বা
চকুলোৱে অগাভেটা কৰাত সদায়।৩০।
যিদিনাৰ পৰা হয় বিৰহ আমাৰ
সেইদিন হন্তে ত্যজি মালা মস্তকৰ
বান্ধিলে যি শিখা তেওঁ, কৰিম মোচন
শাপৰ শেহত মই বীতশোক হই।
দেখিবলে' পাবা গ'য়ে, তুমি বাৰ্ত্তাবহ,
নকটা নখৰ হাতে কপোলৰ পৰা
৩৪
