পৃষ্ঠা:মেঘদূতম.djvu/৪৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
মেঘ দূতম্
 

অথবা ভাবিছে চাগে আপোন-মনতে
কিবা সুখ লভিছিল মোৰ সঙ্গ সুখে।
প্ৰিয়ৰে বিৰহ হলে কামিনীসকলে
কটায় ইদৰে কাল ৰঙ্গ কৰি মনে।২৬।
নোৱাৰে পীড়ন দিব সাদৰিক মোৰ
দিন ডোখৰত—থাকে দেখি কাম কৰি;
বিনা কামে থকা দেখি নিশীথ কালত
গুৰুতৰ শোকভাৰে কৰে আক্ৰমণ;
সেইবাবে মাজৰাতি গই প্ৰিয়া-কাষে
-শুই আছে ধৰাতলে নিদ্ৰা পৰিহৰি-
ঘৰৰ বেৰত থকা খিড়িকিত ৰই
সাধ্বীক সাক্ষাত কৰি দিবাগে বাতৰি
যাতে তেওঁ লভে সুখ বিশেষ ভাবেৰে।২৭।
খীণ হ’ল দেহা মোৰে স’তে বিৰহত,
বিৰহ-শয়নে শোৱে একটিয়া কই;
—বোধ হয় যেন উদয়গিৰিৰ প্ৰান্তে
কলা মাত্ৰ বাকী থকা জোনৰ শৰীৰ
হয় একেলগ;যিবা ৰাতি ক্ষণ হেন
হইছিল আগে, মোৰ সতে থকা কালে
ইচ্ছামতে বিহৰাত, সেই সুখ-ৰাতি
আতিকে দীঘল হ’ল বিৰহৰ হেতু;-
শোকৰ চকুলো টুকি নিয়ে কোনোমতে।২৮

৩৩