মোৰ কবলগীয়া
১৯৬৫ চনৰে পৰা কাকত-আলোচনীৰ পাতত মাজে সময়ে ওলাই থকা কবিতাখিনিৰ একুৰি পোন্ধৰটা গোটাই পুথি আকাৰে ছপাই উলিওৱাৰ এয়া প্ৰথম প্ৰয়াস। এইবোৰ কবিতাত ৰসঘন বিশুদ্ধ কাব্য-বস্তু বিচাৰিলে পাঠক-নিশ্চয় হতাশ হব। বিভিন্ন ছন্দৰ পৰীক্ষা- নিৰীক্ষাও ইয়াত হোৱা নাই। দেশৰ সামাজিক, ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতি, বিভিন্ন মানৱীয় সমস্যা নাইবা প্ৰকৃতিৰ বৰ্ণ-বৈচিত্ৰই কৰ্মব্যস্ত জীৱ- নৰ ফাঁকে ফাঁকে মনত যি আলোড়ণ তুলিছিল তাকেই সীমিত কল্পনাৰে সহজ-সৰল ভাষাত ৰূপ দিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো। থোৰতে কবলৈ গ'লে ভাৰাক্ৰান্ত হৃদয়ক সকাহ দিয়াৰ প্ৰচেষ্টাতে এইবোৰৰ জন্ম। বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা, বহল অধ্যয়ন আৰু গভীৰ মনন নহলে সাৰ্থক কাব্য সৃষ্টি সম্ভৱ নহয়; আমাৰ সমাজত কেইগৰাকী তিৰোতাই তেনে পৰে- বেশ পায়। কিন্তু ধুমুহা আহিলে অকল বৰলুইতৰ বুকুৱেই আন্দোলিত নহয়, নৈ-নিজৰাৰ বুকুতো সৰু সৰু ঢৌ উঠে; সৰু বুলিয়েই সেইবোৰ এনেয়ে মাৰ যাব নে? মহাপুৰুষেও আমাক এই ক্ষেত্ৰত আশ্বাস দি গৈছে—“পক্ষীসৱে উৰয় পখা অনুসাৰে।” সাম্প্ৰতিক কবিতাৰ তীব্ৰ নিয়ন পোহৰত মাটিৰ চাকিৰ শিখাত পোহৰৰ অস্তিত্ব চকুত নপৰিব পাৰে। পিছে কেতিয়াবা নিয়ন পোহৰে চকুত ধৰিলে কাৰোবাৰ চাকিৰ পোহৰকণো ভাল লগা হব পাৰে, গৰু-খোজত আকাশ দেখাদি কোনোবা ৰসগ্ৰাহী পাঠকে সেইবোৰতে ৰস আবিষ্কাৰ কৰি থাউকতে পঢ়িবলৈ বিচাৰিবও পাৰে তেনে আশাৰেই 'মাটিৰ চাকিৰ শিখা' নামেৰে কবিতা সংকলন প্ৰকাশৰ মৰসাহ কৰিলো।
কবিতাৰে এইবাৰ ছপাশাললৈ পঠাওঁতে ক'ৰবাত দুই এটা শব্দৰ ইফাল সিফাল কৰিবৰ মন গ’ল; সেইকণ চপলতাৰ বাবে ক্ষমা
