বিচাৰিছোঁ। সাধাৰণতে কবিতাৰ কোনো ব্যাখ্যাৰ প্ৰয়োজন নাই; ই নিজেই নিজৰ ভাষ্য। তথাপিতো কেতিয়াবা কবিৰ একোটা ইংগিতে কবিতাৰ মৰ্মাৰ্থ হৃদয়ংগম কৰাত পাঠকক যথেষ্ট সহায় কৰে। পাঠক সমালোচকৰ সুচলৰ বাবেই আটাইবোৰ কবিতাৰে ৰচনা-কাল আৰু ক্ষেত্ৰ বিশেষে সৃষ্টিৰ পটভূমি উল্লেখ কৰা হ'ল।
কাব্য তথা সাহিত্যৰ প্ৰতি আকৰ্ষণ জন্মগতসূত্ৰে পিতৃদেৱৰ পৰা পোৱা; মোৰ কবিতাক সংকোচৰ দেওনা-বেৰাৰ আঁৰৰ পুৰা উলিয়াই আনি দৈনিক অসম’ৰ চ'ৰা ঘৰত প্ৰথম প্ৰকাশৰ পোহৰ দেখুৱালে বিশিষ্ট সাহিত্যিক-সাংবাদিক, উক্ত কাকতৰ সহকাৰী সম্পাদক ফণী তালুকদাৰদেৱে। আগশাৰীৰ সাহিত্যিক-সমালোচক শ্ৰীমুনীন বৰ- কটকীদেৱে সেইবোৰ কবিতাত কিবা এক সুকীয়া সুৰ শুনিবলৈ পোৱা বুলি আনন্দ প্ৰকাশ কৰি মোৰ আত্মবিশ্বাস জগাই দিয়াৰ লগতে কবিতা- খিনি পুথি আকাৰে ছপাবলৈ মোক উৎসাহিত কৰিলে। মোৰ অনু- ৰোধক্ৰমে তেখেতে পুথিখনিৰ আগকথা হিচাপে দু-আষাৰ লিখি দিব- লৈকো গাত ললে। মোৰ পৰম শ্ৰদ্ধাৰ্হ এই তিনিগৰাকী পুৰুষৰ কাষত মই আৰু মোৰ কবিতা চিৰকাললৈ ঋণী। ধন্যবাদ জ্ঞাপনৰ লৌকিক- তাৰে সেই ঋণৰ বোজা লাঘব কৰিব খোজাৰ ধৃষ্টতা মোৰ নাই।
পুথিখনিৰ প্ৰচ্ছদপট আৰু অংগসজ্জাৰ ৰূপকাৰ মোৰ সহকৰ্মী কৃতী শিল্পী শ্ৰীপদুম গোঁহাইক অন্তৰভৰা কৃতজ্ঞতা জনাইছো। খৰ- খেদাকৈ কিতাপখন ছপাশালৰপৰা উলিয়াই দিব পৰাৰ কৃতিত্বখিনিৰ বাবে স্থানীয় হেমকোষ প্ৰিন্টাৰ্ছৰ স্বত্ত্বাধিকাৰী আৰু কৰ্মীবৃন্দ মোৰ শলাগৰ পাত্ৰ।
‘চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী’ৰ পূজা থলীৰ এচুকত ‘মাটিৰ চাকিৰ শিখাটি’ জ্বলাই দি অভাজনে মূৰ দোঁৱাইছো।
শ্ৰীহিৰন্ময়ী দেবী
গুৱাহাটী
পহিলা এপ্ৰিল, ১৯৭৯ চন।
