এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৯৬
ফুলৰ চানেকি।
মনতে মৰহি যায় মনৰ ধাউতি,
নিমিলিল সমিচাৰ;
স্বৰ্গত ‘গোহাঞিদেৱ’ *[১] আছে কিনো ভাৱে
নাপালোঁ সম্ভেদ্ তাৰ!
উৰি ঘূৰি উঠে সৌৱা স্বৰ্গক ধিয়াই,
বতৰা বাহক পখী;
বাৰ্ত্তা দিয়া-লোৱা হলে, নামিব দুনাই,
—সুধি চাম পুনু দেখি।
জুকিয়াই থওঁ মোৰ সন্তাপ বিলাই
পোনা, তোৰ বিৰহত;
ভাঙ্গি কম কটকীক উদিয়াই হিয়া,
পালেমানে ওচৰত।
অফুট্ ভাষাৰ সেই ওলটা বাতৰি,
শুনি প্ৰাণ হব জুৰ।
সিপূৰীত পুত্ৰৰূপে পুনু পাওঁ যেন,
—ইমানেই বাঞ্চা মোৰ।
- ↑ * স্বৰ্গীয় সিদ্ধেশ্বৰ গোহাঞি, এম-এ, বি-এল, ডেপুটী কমিচনাৰ, শিৱসাগৰ।
