পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/৮৯

যুদ্ধ-বিদ্যা শিকাব ধৰিলে? হৰদত্ত বৰুৱাই সহায় খুজি দৰঙ্গৰ ৰজাঘৰলৈ মানুহ এযোৰা পঠালে। এযোৰা মানুহ বিজনী আৰু কোচবিহাৰলৈকো পঠালে।
 ইফালে বৰফুকনে সেইবাৰ তেওঁ পতা দুৰ্গোৎসৱলৈ কামৰূপীয়া বৰুৱা চৌধাৰী সকলক নহা দেখি আৰু চান্দকুচিৰ ফালৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ অহা দুই চাৰিজন মানুহৰ মুখে শুনি বুজিলে যে হৰদত্ত বীৰদত্তে উত্তৰ কামৰূপত তেওঁৰ বিৰুদ্ধে বিদ্ৰোহ আচৰিবলৈ কাৰবাৰ লগাইছে। কথাটো সচা নে মিছা সঠিক কৰিবলৈ বৰফুকনে জিকেবিলৈ চাইটা, চান্দকুচিলৈ দুটা চাওডাঙ পঠাই চান্দকুচীয়া বুজৰ বৰুৱাক আৰু হৰদত্ত চৌধাৰীক মাতি পঠালে। চান্দকুচীয়া বুজৰ বৰুৱা আহিল, কিন্তু হৰদত্ত বীৰদত্ত নাহিল। টেকেলা চাইটাই হৰদত্তক বৰফুকনৰ চিঠি দি কলে যে তেওঁ সিহঁতৰ লগতে যাব লাগে। নগলে তেওঁক ধৰি নিবলৈকো হুকুম দিছে। পত্ৰ পঢ়ি আৰু টেকেলা চাইটাৰ এনেকুৱা টান কথা শুনি বীৰদত্তে টেকেলাহঁতক কলে :—“তহঁতে আৰু বেছি টান কথা নকবি, বৰ বেয়া হব। বৰফুকণক কগই আমি আৰু তেওঁক নামানোঁ। উঠোতে ঢেকেৰী বহেঁতে ঢেকেৰী বুলি চাৰি গড়ৰ বাহিৰে যে ৰাখেই, তদুপৰি এইবাৰ আমাৰ নিৰ্দোষী লৰা তিৰোতাকো হাতীৰে গচকাই মাৰিলে এনেকুৱা অত্যাচাৰনো আৰু কিমান সহিম। আমি আৰু