নোৱাৰা হই থিৰ কৰিছো যে এইজন বৰফুকনক আৰু
নামানো। তেওঁ যি কৰে কৰক। আমি নাযাওঁ।
প্ৰথম টেকেলা। — চৌধাৰী! অলপ দকৈ গমি চাই
কবা। সাবধানে কাম কৰিবা। জানানে বৰফুকনৰ দ্ৰোহ
আচৰিলে সমূলে নিপাত হবা? তোমালোকৰ পুলি পোখা
পৰ্য্যন্ত নৰব।
বীৰদত্ত। —তহঁত টেকেলা হলেও এক প্ৰকাৰ দূত,
সেই দেখিহে এনেকুৱা কথা কই আজি সাৰিলি। ভালে
ভালে গুচি যা গই; তহঁতৰ বৰ ফুকন বাপেৰক পঠাই দে
গই। চিলাৰ-চকিতে তেওঁৰে মোৰে দেখা দেখি হ’ব
পাৰে। তাতে তেওঁ ইচ্ছা কৰিলে নিজেই বুজিব পাৰিব
কামৰূপীয়া ঢেকেৰীৰ তৰোৱালৰ কোব কিমান চোকা।
বীৰদতে এইদৰে কলত আৰু গঢ় গতি বিষম দেখি টেকেলা
চাইটা মনে মনে গুচি গল, আৰু বৰ ফুকনক গই এই
সমস্ত কথা কলে। কামৰূপৰ আন আন ঠাইৰ পৰাও
কামৰূপীয়া বৰুৱা চৌধাৰী সকলে আহোমৰ টেকেলা
সমস্তকে খেদি দিলে। বীৰদত্তে পোনে একে কোবেই গই
দুমুনিচকিৰ চকিখান অধিকাৰ কৰি তাত কামৰূপীয়া
চকীয়াল থলে।
আহোমৰ টেকেলাৰ এনেকুৱা দুৰ্গতিৰ বাতৰি শুনি,
আৰু চাঁদকুচীয়া বৰুৱাৰ পৰাও আন আন সকলো বৰ
বাতৰি পাই বৰফুকন ক্ৰোধত অধীৰ হল। চাঁদকুচীয়াক
পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/৯০
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে