এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
জুৰণি ৷
যৌৱনত পূৰ্ণ হিয়া, পূৰ্ণ আবেগত,
ফুলি উঠি দক্মক্; পূৰ্ণ উলাহত
পাতিছিল ফুলবাৰী, ফুলিছিল ফুল,
সুগন্ধত মল্মল্, প্ৰাণ বিয়াকুল।
বসন্তৰ মৃদু বাত ভাব উৰুৱাই,
ফুলৰেণু সতে হাঁয়, জগত বুৰাই
মেলিছিল চউপাশে মত্ত আনন্দৰ,
আপোন পাহৰা ভাতি ভৰ দুপৰৰ।
নাই আৰু পূৰ্ণভাব, টুটিল আবেগ,
ফুলনিৰ সেই ক্ষণ, প্ৰাণ-কৰ্হা ছেগ;
আনন্দৰ পাৰে উঠি বুকুত ফুৰণি
সুৱঁৰি পূৰ্ব্বৰ ৰাগী পাইছোঁ জিৰণি।
আবেলিৰ চেঁচনিত বহিছোঁ এতিয়া,
যৌৱনৰ হিয়া টুটি হলোঁ আদহীয়া।
মানসৰ গৰ্ব্ভ এৰি ব্ৰহ্মকুণ্ড ঘূৰি,
কটালাঁ কতনা যুগ পাথেয় বিচাৰি।
সাগৰ উজেশি পাচে কৰিলাঁ প্ৰয়াণ,
কত কাল ঘূৰি-পাকি মিলয়-মিলন।
৬৯০
