এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৩
কৰ্ণ পৰ্ব্ব
দাৰুণ অগনি সম প্ৰলয় কালৰ।
শক্ৰক মাৰন্ত কৰি কৰ্ম্ম ভয়ঙ্কৰ॥ ২২৫॥
হস্তীয়ে হস্তীক হানি অনেক মাৰিল।
ঘোঁৰায়ে ঘোঁৰাক ৰথী ৰথে সংহাৰিল॥
কম্বোজ দলক যিটো নিলে যম ঘৰ।
ভীমে নিন্দিলাতো দুখ নোপজে বিস্তৰ॥ ২২৬॥
আজিৰ সমৰে ঘোৰ গদা ধৰি কৰে।
শত্ৰু সব বিদাৰি পেলাইলা যমঘৰে॥
যিকৰ্ম্ম কৰিতে শক্তি নাহিকে তোমাৰ।
কৰ্ণে ভঙ্গ দিলেক মহিমা দেখি যাৰ॥ ২২৭॥
খৰ্গ ঘাৱে হস্তীগণ কৰন্ত সংহাৰ।
যাৰ কাম দেখি কৌৰৱৰ চমৎকাৰ॥
ফাট দিয়া কৌৰব যে সমস্তে পালায়।
তেঁহো নিন্দে যদি কিঞ্চিতেক গায়ে সয়॥ ২২৮॥
পৰম অদ্ভুত কৰ্ম্ম কৰন্ত দাৰুণ।
তেঁহো মান্য আমাক কৰন্ত দশ গুণ॥
তুমিয়ো মোহোৰ মহিমা জান সৰ্ব্বকাল।
ৰাত্ৰি দিনে হিত আচৰন্ত নাহি ভাল॥ ২২৯॥
ভাৰ্যা পুত্ৰ সহিতে আপুনি ভিন্নে ভিন্ন।
তোৰ হিত অচৰণে গৈলা এত দিন॥
বনমাঝে দ্ৰৌপদীৰ দুখ যত যত।
তোহোৰ নিমিত্তে অভিমান্যু পুত্ৰ হত॥ ২৩০॥
