এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৪
কৰ্ণ পৰ্ব্ব।
একমাত্ৰ পুত্ৰ মোৰ অতি আদৰৰ।
অদ্যপি লোতক ছেদ নাহি সুভদ্ৰাৰ॥
ৰাত্ৰি দিনে পুত্ৰ শোকে মোৰ পোৰে কায়।
তোহোৰ নিমিত্তে মোৰ এনুৱা বিলায়॥ ২৩১॥
কুটুম্বৰ মাঝত বৈৰতা ভায় সনে।
ভীষ্ম দ্ৰোণ হত ভৈলা তোহোৰ নিদানে।
আনো ভাতৃ বন্ধুগণ শশুৰ মনাই।
পাশাৰ নিমিত্তে ভৈলা এনুৱা বিলায়॥ ২৩২॥
ৰাজ্য এৰি বনবাসে যতমান দুখ।
অদ্যপিয়ো দ্ৰৌপদীৰ সলোতক মুখ॥
পূৰ্ব্ব পশ্চিমৰ উত্তৰৰ যত লোক।
সমস্তে মৰিল বন্ধু বান্ধাবৰ শোক॥ ২৩৩॥
তোহোৰ দুৰ্গুণে ভৈলা এতেক অৱস্থা।
আমি দুখিতৰ আৰ কি কহিবো কথা॥
সঞ্জয় বদতি কথা শুনিয়ো ৰাজন।
এহি মতে যদি গালি পাৰিলা অৰ্জ্জুন॥ ২৩৪॥
মৰা যেন হুয়া ৰাজ আছিলেক শুনি।
অসমৰ্থ প্ৰাণীৰ অৱস্থা মনে গুণি॥
কনিষ্ঠৰ তিৰস্কাৰ শৰীৰে নসহে।
ধাৰা সাৰে যুগল নয়ন নীৰ বহে॥ ২৩৫॥
শুখাইলেক মুখ আঁখি নিৰ্জ্জল দশন।
ঢলি পৰি নৃপতি ভৈলেক অচেতন॥
