সুখ
সুখ সুখ বুলি মানুহ বলিয়া
নেদেখে সুখৰ মুখ ;
সুখ বিচাৰোঁতে পায় সংসাৰত
দুখৰ উপৰি দুখ ৷
দেখিও নেদেখা কিয় দিন-কণা
সুখযে হাততে আছে ;
যিয়ে দিব পাৰে স্বাৰ্থ-বলিদান,
সুখ ফুৰে পাছে পাছে ৷
অকল নিজৰ নিমিত্তে নহয়
আমাৰ জীৱন ভাই,
পৰৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে
সংসাৰ সুখৰ ঠাই ৷
পৰৰ অভাৱ, পৰৰ দুখত
হিয়া যদি পমি যায়,
পৰক আপোন কৰিব পাৰিলে
সংসাৰত দুখ নাই ৷
শক্তি-সামৰ্থ পৰৰ সুখত
বিলাব পাৰিলে ভাই,
পৰৰ কাৰণে কান্দিব জানিলে
কান্দোনতো সুখ পায় ৷
সকলো আপোন যত নৰ-নাৰী ;
কাকনো বুলিম পৰ ?
পৰমপিতাৰ সকলো সন্তান
পৃথিৱী আমাৰ ঘৰ ৷
গাই-গোটা-পেটে- ভঁৰাল নহ’বা ৷
লোকৰ দুখলৈ চোৱাঁ,
মানুহৰ সেৱা, মানুহৰ পূজা,
পৱিত্ৰ বৰত লোৱা ৷
‘মই’ ‘মোৰ’ ভাবে তললৈ নমাব
নাপাব ৰক্ষাৰ তৰী ৷
সুখৰ দুখৰ মনেই কাৰণ
মনক কৰিবাঁ থিত ;
ত্যাগত লভিবা পৰম সন্তোষ
সাধিবা লোকৰ হিত ৷
স্বাৰ্থৰ বাটত দুখৰ কাঁইট,
খোজে পতি বিন্ধে হুলে,
নি:স্বাৰ্থৰ বাট, সেন্দুৰীয়া আলি,
সুগন্ধি কুসুম ফুলে ৷
যথাৰ্থ নিঃস্বাৰ্থ ধৰমী জীৱন,
বিস্ব-প্ৰেমে ভৰ-পূৰ,
বিশ্বৰ সকলো ভাই-ভনী তাৰ,
সুখৰ নপৰে ওৰ।