পৃষ্ঠা:Yugnayak Sankardeva.djvu/৩৪০

৩৩২

যুগনায়ক শঙ্কৰদেৱ

“তুয়্যঃ এৱ সাতকো হোতু নাহং ইচ্ছামি সাটকং
সচে ভ্যাসি দুকখস, সচে তে দুকখম্ অপ্পিয়ং
মা কাসি পাপকং কম্মং আভি বা যদি বা ৰহো। ১১।
সচে চ পাপকং কম্মং কৰিসসাসি কৰোসি বা
ন তে দুকখ পমুত্ত্যাত্থি উপেচ্চাপি পলায়তো। ১২।
সচে ভায়সি দুকখসস, সচে তে দুকখম্ অপ্পিয়ং
উপোহ বুদ্ধং সৰণং ধম্মং সংঘাঞচ্ তাদিনং
সমাদিয়হি সিলানি তন্ তে অত্থায় হেহিতি। ১৩।

“গৰাকিনী’ মাৰ-কিল কৰে শপে বুলি
ইহেন শীতত সদা আহোঁ পানী তুলি। ১।
সদায় জাৰত কঁপি কাৰ নো ভয়ত,
বামুণ পানীত নিতে নামা ই শীতত?” ২।
“জানিও, পুন্নিকা, সোধাঁ? স্নান কৰি মই
কুশল সমাধোঁ, পাপ ঠেলোঁ দূৰলই। ৩।
ডেকা বা বুঢ়াৰ যদি কিবা পাপ হয়,
পানী ছতিয়ালে গাত তাৰো হয় ক্ষয়।” ৪।
“অজ্ঞানীৰো অজ্ঞানী যি, এনে কথা কয়;
পানী ছতিয়ালে গাত পাপ ক্ষয় হয়? ৫।
কাছ বেঙ, ঘৰীয়াল, সাপ, জলচৰ;
সকলোটি গ’ল হয় সৰ্গলৈ সত্বৰ।” ৬।
“গৰু বা গাহৰি ৰখে, মাছ-পহু মাৰে;
চুৰি-ডকাইতি যত পাতক আচৰে॥৭৷
পানী ছতিয়ালে গাত পাপ যোৱা হলে,
সকলোটি গ’ল হয় নিশ্চয় স্বৰ্গলে।’’ ৮।
“যদি পাৰে নৈয়ে পূৰ্ব পাপ ধুই নিব,
পুণ্যও ধুই নি পাৰে নিপুণ্য কৰিব।৯।