৪৯; ১৩৫০; a।) যিয়া। আহিছে, আৰু দেখা, ইবিলাকে উৰ অৰু। লাক আলপৈচান বা তোমায় পি, আৰু পশ্চিম দিশৰ পৰ আগমন কৰিছে, আৰ লিবিলাক ৰাবিলাক পিয়া দিয়া তোমাৰ ১০ ইবিলাক চিমীম দেশৰ পৰ আছি। যে মাপ; সিবিলাকে মাটীত মুখ লগাই আকাশমণ্ডল, গান কৰা; হে পথিবি, উ- তোমাৰ আগত প্ৰণিপাত কৰি, আৰু তোমাৰ লিত হোৱা; যে পবিলাক আনগান ভৰিখুলি চেলেকিব; তাতে,ময়েইযে যিহোৱা, কৰিবলৈ ধৰা; কিয়লা যিহোৱাই আপনি তুমি কি জানিবলৈ পাবা, আৰু মোলৈ অপেক্ষা এবিলাকক সাতৃনা কৰিলে, আৰু তেও। ২০ কাবিলাকে লাল নেপাব। বীৰ ঘূত ধৰা দুঃখিতবিলাকক তে দয়া কবি। প্ৰাণক জানে তাৰ হাত পা কাঢ়ি নিয়া হব। বা নামতে ধৰি অনা বন্দীবোৰক জাননা চিগোৰ কোৱা সাবা। '২০ মোকোৱা যাব। কিন্তু যিহোৱাই এই কথা ১৪ কিঃচিয়েলে কলে, যিহোৱাই মোক ত্যাগ কৈছে, বীৰে ধৰা বন্দীবিলাককে কাঢ়ি নিয়া ১৫ কৰিলে,আৰু প্ৰৱে মোক পাহৰিলে।” কিতা বি, আৰু ভয়ৰ লোকে ধৰা প্ৰাণীকে মোক মাহে আপোনাৰ পেটৰ সৱন য়ে না- লোৱা যাব; কিয়নো তোমাৰে সৈতে বিবাদ কৈ ৰাৰে আপোনাৰ পিয়াহ খোৱ কেৱকি কৰ্পেতাৰ লগত ময়েই বিবাদ কৰিম, আৰু পাহৰিৰ পাৰে? হয়, সিহঁতে পাহৰিব পাৰে,. ২০ তোমাৰ সাবেক পৰিত্ৰাণ কৰিম। আৰু ১৬ তথাপি ময় তোমাক নেপাহৰিম। দেখা, ময়। . তোমাক উপৰে কৰোবোক ময় সিহঁতৰ মোৰ হাত অৱতি তোমাক খোদিত নিজৰেই মহা ধুৱা, আৰু সিহঁতে নতুন কৰিলো; তোমাৰ গড়বোৰ সদায় মোৰ ভূত' ভাৰপৰ নিচিনাকৈ নিজৰ তেকেই নিতে ১৭ আছে। তোমাৰ সন্তানবিলাকে আহিবলৈ পান কৰি মহোৱা হব; তাতে, ময়েই বেগৰেগি কৰিছে; তোমাক বিনষ্ট কৰে, যে যিহোৱা, তোমাৰ বণিকৰ্তা, তোমাৰ মুক্তি আৰু তোমাৰ উ কৰোববাৰ তোমাৰ। দাতা, আৰু যাকোব পৰাক্ৰমী জনা, তাক ১৮ মাৰ পা ওলাই যাব। তুমি চাৰিওফালে চকু সকলো মৰ্ত্যই আনিব। ফুৰাই চোৱা; এই সকলো একেলগে গোট খাই | যিহোৱাই এই কথা কৈছে, ময় যি পত্ৰ, তোমাৰ ওচৰ চাপিছে। যিহোৱাই কৈ, ময়। ৰায় তোমাৰ মাতৃক ত্যাগ কৰিলে, মোৰ সীৱনৰ শপথ কৰি , তুমি অৱশ্যে। তোমাৰ মাত্ৰ সেই ত্যাগপত্ৰ ক'ত? আৰু মোৰ ভূপে এই সকলোকে পিবি, আৰু মহাজনবিলাকৰ মাঝৰ কাৰ ৰিত তোমালোকক কন্যাৰ নিকি এই সকলোকে লিপ বেচিলো। দেখা, তোমালোকৰ অপৰাধ নি: ১৯ বাৰাি। কিয়নো, তোমাৰ উম আৰু মিৱেহে তোমালোকক বেচা হল, আৰ তোমা- বংল হোৱা ঠাইবোৰৰ, আৰু তোমাৰ নষ্ট। লোকৰ অধৰ কাৰণেহে তোমালোকৰ মাতুক যা দেশৰ বিষয়ে কবলৈ গলে, নিয়ে তুমি | ২ ত্যাগ কৰা হল। ময় আবিলত, কিন্তু কোনো নিবাসীবিকাৰ মিমি অতি ঠক হবা, আৰু লোক উপস্থিত হল। ময় মাতিলত, কিয় ২০ তোমাক গ্ৰাস কৰে।তাৰো দূৰ হয়। মান- 'উত্তৰ দিবলৈ কোনো নাছিল। মোৰ যত ইমাম বিৰহিতা যি তুমি,তোমাৰ সন্তানবিলাকে, তুমি , যে, ময় তাৰে মুক্ত কৰিব নোৱামে? শুনাকৈ ইজনে নিন,মোৰ নিমিতে চাই উৰ করিবলৈ জানো োের শক্তি নাই? দেখা, ময় ধমকিতেই সমু যকৃৱা, আৰু মৈবোরক অতি ঠেক হৈছে, মোক থাকিবলৈ ঠাই দিয়া; মরুভূমি করে; তাতে তার মাহববার পানীর তাতে তুমি মনে মন কৰা, ময় সানৰিৱতি, অৱত মরি দুর্গন্ধ হয়, আৰু পিয়াহতে মরা অকলশৰীয়, দেশারি, আর অমণকারিণ ৩ পড়ে। ময় আকাশমণ্ডলক কলা কাপড় পিয়া লি; এনে সুলত গোর মিমিছে এই যেন করে, আৰু চ কাপড় তার আবরণপ বিলাক কোনে উপ করিলে? আর কোনে করে। এইবিলাকক দীঘল কল। সেখা, ময় কলেই অণিশি; এইবিলাক কত যিহোৱা দাস ধৈৰ্য্য। অবিল। ২২ প্রযিহোৱাই এই কথা কৈছে, দেখা, ময় ও ময় যেন ক্লান্ত হোৱা লোক বাক্যেৰে সুরি বিলাকলৈ আৰু অতি ঘছি কম,। কৰিব পারে, এই নিমিত্তে এগিযেৱাই মোক আৰু লোকলৈ যো বল তুলিম; তাতে শিতি লোকর জিব দিলে। তেওঁ প্রতিরা সিবিলাকে তোমার পুৰবিলাকক বুকত রাখি। পুৱাতে মোক দেয়, এনে কি শিক্ষিত লোক, নানি, আৰু তোমার জীয়াীবিলাকক কাতা। পরে শুনিব নিমিয়ে মোর কান চোয়। ২দি অন। আৰু ৰিলাক তোমার পক্ষে। যিহোৱাই মোৰ কণ মুকলি করিলে; তাতে 697
