৩; ৩• -৪০;।] • পে (তে। খা হল। পায়ে হাত ৰ | তাইৰ হাতত আপোৰ কাপড় এড়ি বাৰিল সুতা বা তাৰ তাকে বাৰি ইলত, তাৰ নাম। ১৩ পলাই গল। তেজি ভাই, আপনাৰ হাত ৰে ৰাখিলে। যেতেক আপোন কাপড় গুড়ি বালি ১০ পলাই বা দেখি, আগোলৰ ব্যৰ মানৃ- যোচ পোকন ত আৰু লীলত থকা। | বেৱৰু মাহি সিহঁতকলে,চোৱাতছলি, আমাৰে | সৈতে মিতা কৰিবলৈ তেওঁ এটা ইৰীয়া | যোচক মিচৰলৈ নিয়া বলত, যি | মা আমাৰ ইমালৈ আমি; সি মোৰ লগত ইম্মায়েলীয়াহঁতে তেওঁক লৈ গৈছিল, সি- • খবৰ নিয়ে মোৰ ওলৈ আহিছিল; তাতে ও হাসু পৰ এন মিচৰীয়াই, ফৰৌণ ৰজাৰ ১৫ ময় বড়কৈ টিম মাৰিলো; পাছম ভূকৈ বিষয় ৰক-সেনাপতি পোটীফৰে তেওঁক কিনি | মিয়া খনি; নি তাৰ কাপড় মোৰ ওচৰত এড়ি ২ ললে। কিন্তু যিহোৱা যোসেফৰ সঙ্গী হোৱাত, | * বাহিৰলৈ পলাইগল;এইবুলিয়ে এখলে তেও ভাগ্যবান লোক হল, আৰু আপোন মিচ- • মহিলমানে, তাই দেৰ কাপড় আপোনাৰ ৰীয় প্ৰহৰ ঘৰত থাকিল। তাতে, যিহোৱা যে। ১৭ ওকে ৰাখিলে। পাছে তাই সেই একে পেই তেওঁৰ সত্ৰ হৈছে, আৰু তেওঁক সকলো কৰ্ম | কে কল, তুমি যি ইৰীয়া বৰীক আমাৰ যিহোৱাই তেওৰ হাততেই সকল কৰিছে, | লিটন আনি ৰাখি, সি মোয়ে সৈতে হা- ইকে তেওঁৰ ঘৰে দেখিলে। এতেকে যোচেকে। ১৮ শতা কৰিবলৈ মোৰ লৈ আহিছিল; পাছে তে দৃতি অনুগ্ৰহ পাই, তেৰ পৰিচাৰক ময়.যেতিয়া বড়কৈ চিমমিলে, তেতিয়া সি হল; তাতে তেওঁৰ প্ৰভুৱে তেওঁক আপোন যা অধ্যক্ষ পাতি, তেওঁৰ যি যি আছিল, সকলোকে যেৰ চৰ আলোনাৰ কাপড় এড়ি বাহিৰলৈ ১৯ পলাই গল। তেতিয়া, তোমাৰ বীয়ে মোলৈ ৫ তেওঁৰ হাতত সোধাই দিলে। যেতিয়াৰে 'পৰা | এই এই ব্যবহাৰ কৰি বুলি তেওঁ ভিতাই তেওঁ যোচেক আপোন ঘৰ আৰু সৰ্বৰ ওপৰত তেক কোৱা এইবিলাক কথা শুনিলত, যোচে অধ্যক্ষ পাতিলে, তেতিয়াৰে পৰা যিহোৱাই |• প্ৰভু কোষেৰে এলিত হল। তাতে যোচেৰ যোচেলৈ চাই সেই মিচৰীয়াৰ ঘৰৰ ওপৰত প্ৰৱে তেওঁক বলি নি, যি বন্দীশালতাৰ আশৰ্বাদ দিলে; তাতে তেওঁৰ যত আৰু বলীয়াৰ ৰাখে, সেই বনশালত তেওঁক পথাৰতো যি যি আছিল, সেই আটাইৰে কৰি বলে; এইমপেতৈ ব লতে থাকল। ৮ ওপৰত যিহোৱাৰ আশীৰ্বাদ থাকিল। এতেকে ২১ কিঃ ঝিকোই যোফ সী হৈ, তেলে ভোেটৰ হাতত আপোনাৰ সৰ্বৰ এড়ি নি, | দয়া কৰি তেওঁক বীণালিৰ অধ্যক্ষৰ অনুগ্ন- আপুনি খোৱা আহাৰ বাহিৰে আৰু একোৰো এত কৰিলে। তাতে যেই বন্দীশালৰ অই বিচাৰ মললে। যোচে সুন্দৰ আৰু দেখনীয়াৰ | বন্দীশালত কি আটইিবোৰ বন্দীয়াৰক যোচে- 1 আছিল। এইবিলাক ঘটনাৰ পাছত, তেওঁৰ প্ৰভুৰ কৰ হাতত সোধাই দিলে। তেতিয়া দিতিৰ টিকাই যোচেক ৪ দি তেওঁক কলে, তুমি সকলো কাৰ্য শোকেৰ আ অনুসাৰে চলি- মোৰ লগত শয়ন কাহি। কিন্তু তেও সেই ২৩ লৈ ধৰিলে। বীণালয় অধই তেওঁৰ হাতত কত অমাৰি হৈ, অপোন প্ৰভুৰ তিৰুক এক ফোনে বিবাৰ বিচাৰ নললে; কিয়মে কলে, দেখ, এই ব্যৰত মোৰ হাতত যি যি আছে, যিহোৱা তেওঁৰ সী আছিল, আৰু তেও কৰা যে, এতে তার একোনো বিচার নলয়; তেও সকলে কম্পকে যিয়েই নামকল কলে। মোৰ হাতত সর্ব সাধাই দিলে; এই ঘরত যোচেফে সপোনর ফলিত দিয়া। মোতকৈ বড় কোনো নাই; তেও নিদিয়াকৈ মোপর একোকেরখা নাই; কেৱল আপোনাক এইবিলাক ঘটনার পাছত, মিরর রমর হে মোক দিয়া নাই; কারণ আপুনি তেওঁর পানপাত্র ঘরোতাই আৰু তেওঁর চাংমায়ে তা; এতেকে ময় কেনেকৈ এনে মহাদুকর্ম, আপোনাবিলাকৰ প্ৰভু মিচর রজার অহিতে ১০ অ শর বিরুপোপ কৰিব পারে? তাই। গৰু করিলত, ফরৌণে, প্রধান পানপাত্র ধরেতা দিন দিন যেটক এই কথা কৈ কৈ থকাতো, আৰু বড় চাংমাই, আপনার এই দুজন তান্ত সৈতে শয়ন কৰিবলৈ, ৰা তাইৰ ওচৰতে | বিয়ালৈ হৈ, রক-সেনাপতির ঘরত ৰিলৈ, তাইৰ কথাত তেওঁ মাহিল। পাছে তি, যি ঠাইত যোচেক বকরি ১১ কোন এলিন আপোনাৰ কৰিবলৈ,তেও ঘরর | থৈছিল, সেই ঠাইতে তেওঁবিলাককে বকরি ৱিলৈ গল, তেতিয়া ঘরর কোনো মানুহ খলে। হাতে, রক-সেনাপতিয়ে তেওঁবিলাক ৭ না দেখি, তাইতের কাপড় পরি, মোরে | যোচে হাতত সোধাই টিলত, যোচে তেও- সৈতে রোহি বুনি কল; কিন্তু যেচেয়ে বিলাকৰ পৰিচাক হল; এই রুপে তেবিলাক s ।
