৩৭;১-৩১।] আদিপুস্তক। ৭ পৰত নিয়ে তয় অধিকাৰ কৰিৰি বলা; ৰক্তপাত নকৰি তাক অৰণ্যৰ এই গতিত পেলাই পাছে তেৰ সেই সপোন, আৰু তে কথাৰ | দিয়া; কিন্তু তাৰ ওপৰলৈ হাত নেদাখিবাকি। তিমি, লিলিকে তেওঁক আগতকৈয়ো। পাছে যোচে ককায়েবিলাকয় চৰ পাল, ৯ধিককৈ ঘিণ কৰিলে। পাছে যোচেৰুে আৰু বিলাকে তেৰ চোৰ, অৰ্থাৎ তেওঁ গতি থকা এটা সপোন দেখি, তেওঁৰ ককায়েবিলাক | সেই দীঘল আমি দীঘল চোলাটা সোলো- অতি বৃত্তান্ত ফলে, বেলে, দেখ, ময় আ০ কোথায় সেই গাত পেলাই দিত; s টা সপোন দেখিলো; তাতে দেখা, সূৰ্য, চI৫ সেগাত পানী নাই, সি যা আছিল। পাট : আৰু এঘটা তৰাই মোৰ আগত এণিপাত সিবিলাকে ভোজন ফন্নিবলৈ বহিছিল; এনেতে ১• কৰিলে। তেওঁ ইয়াকে আপোনাৰ বাপেক আক। সিবিলাকে চকু তুলি চাই দেখিলে, যে, গিলিয়- কয়েকবিলাকৰ কলত, তেওঁৰ বাপেকে তেওঁক | দৰ পা এজাক গয়েশীয় বণিক লোকে ইিকলে, তয় এইটা কি সপোন দেখিলি? | মল, যা সুহু কৰা এবিধ গহৰ এঠা, মা, তোৰ মাৰ, আৰু ককায়েত আমি তোৰ আৰু গম উতৰ দি লৈ, মিৰ দেশলৈ কাটা মামি যাবলৈ আহিছে। তেতিয়া বিদাই ১১ নে? তাতে তেওঁয় ককায়েবিলাক তেওঁক অসুয়া আপোনাৰ ককায়েকয়েকলিক কলে,তাই কলে; কিন্তু বাপেকে বলে, সেই কথা মনত মাৰি তাৰ সে লুৱালে, আমাৰ কি লাভ ১২ ৰাখিলে। পাছে তেওঁ ককায়েকৰিকে টিখিমত মিতহব। আহ, আমি তা এই ইয়েলীয়- বাপে কিবোৰ আবৰ নিমিত্তে তালৈ গলত, তক বেচাক; তাৰ ওপৰলৈ আমাৰ হাত ১০ইয়েলে যেচেক কলে, তোমাৰ কায়ে- এ মহক; কিয়নো লি আমাৰ ভাই আৰু যাতে চিখিমত পশুৰ নাক ৰোৱা নাই জানো? আমাৰ মা। পাছে সেই কথাতে তেওঁ আ, ম তোমাৰ লিং তলৈ পঠাও; তা- J১৮ ককায়েক জায়েবিলাক মাতি ল। তেতিয়া কে যোচেকে তেওঁক কলে, দেখোক, ময় আছে। সেইমিলিয়নীয় বণিকদেৰ অ২ি ওচৰ পোৱাত, ১০ কেতি পেকে তেক কলে, তুমি গৈ তোমাৰ লিবিলাকে যোক গাত পৰি তুলিলে; কামোহঁত আৰু পৰ জাকবোৰ কুশলে আৰু বিশ ভোধৰ, পলৈ ইয়েলীয়াত আছে সে মাই, তা চাই মোক সংবাদ বাৰি। যৌকে বেছিল। তাতে নিতে যোচক এইপে তে বিদ্ৰোণ উপত্যকাৰ পৰ যোচে। TrT৯ মিৰ শলৈ লৈ গল। পাছে কৃবেশে গাতিৰ ১৫ পালত, ভেও চিখিমলৈ গল। পাছে কোনো | ওচৰলৈ গৈ যেচেক গতত মাইকিয়া দেখি, এ মা েতেওঁক লগ পালে; আৰু দেখা, | ৩• আপোনাৰ কাপড় চিৰিলে, আভাসেকবিলাৰ যে পথাৰত তুমি আছে; তাতে মানুহটোৰ | লৈ উঠি গৈ কলে, লাল পাইলি; ১০ কেৰিলে, তুমি কি বিচাৰিছ? তেতিয়া তেও। ৩১ ময় সে এতিয়া কলৈ যাম? পায়ে লিবিলাকে কল, মোৰ ককাইহঁতক বিচাৰি; সিবিলাকে। যোফেৰ চোলাটা লৈ, এটা মগ মাৰি তাৰ নো পৰ নাক চৰাইছে, বিনয় কয়, ছাকা তেত নুবুৰিয়ালে। পাছে সেই দীঘল আন্তি- ১৭ মোক কোৱা। মানুহটোৱে কলে, সিহত ইয়াৰ নৰ দীঘল চোলাই পঠাই দিলে; আৰু গল; কিয়নো, আমি দেখিনলৈ যাও, এই | অপিিন বাপেৰ ওচৰলৈ নি কলে, আমি বুলি লিখতে কোৱা ময় শুনিছিলো। তাতে এইটা পালো; এয়ে তোমাৰ পোয়ৰ চাল যেঢেকে আপোনাৰ ককায়েকবিলাকক বিচাৰি | হয় নে ময়, তাক চোৱা। তাতে তেওঁ চিনি
- গৈ দোখনত সিবিলাকক পালে। কিন্তু তেওঁ সি | পাইকলে, এইটা মোৰ পুৰ চোলা হয়; কিব
বিলাৰ চৰ নৌ পাওঁতেই, সিবিলাকে দুৰৈতে| | হিংসক অৱ তাক খালে; নিশ্চয়ে যোচেক ১৯কে দেখি বধ কৰিবলৈ আলচ কৰি, ইটে • চোখৰডোখৰকৈ চিৰি পেলোৱা হল। তেতিয় সি কোৱাই কৰি কলে, দেখ, সৌৱা সপোন | যাকোবে আপোনাৰ কাপড় চিৰি কালত চট দেখাটা আহিছে; আছ, আমি তাক বধ কৰি, পিছি, অনেক দিনলৈকে পুতেকৰ কাৰণে শোক কোম এটা গতত পেলাই দিও; পাক। ৩৫ কৰিলে। পায়ে তেৰ পুতেক জীয়েক আই- কোসা হিংসক ৱে তাক খালে বুলি কম; বিলাকে উট, তেওঁৰু সাধনা কৰিবলৈ ধৰিলে; তেজি তাৰ সপোনবোৰ কি হয়, দেখিমকি। কিন্তু তে প্ৰবোধ সেমানি কলে, ম্য শোকতে কি বেন সেই কথা শুনি সিবিলাকৰ তৰ চিয়েললৈ মোৰ পুত্ৰৰ ওচৰলৈ যাম। এই ৰুপে | প্যা তেক ৰাখি কলে, নহয়, আমি তাক। তেওঁৰ বাপেকে তেওঁৰ নিমিত্তে অন কৰিলে। ২ন। কেৰে লিবিলাক হাতৰ পৰা তেওঁক আৰু সেই মিদিয়নীয়াবিলাকে বলে, মিৰ ৰাখি, বাশেৰ লৈ ওলোটাই পঠাবৰ। দেশত ফৰৌণ ৰাৰ য়ি সেনাপতি মেৰে বিলাকক আৰু কলে, তোমালোকে। পোকাৰ হাত যোচে বেচিলেগৈ।
