৩০ আতিক। (৩১; ১১-৩৯। ১১ পখাপখৰী। তেতিয়া ঈশৰ দূতে সপোনত। লোকৰ দৰে মোৰ দীক লৈ আহিল, এইটে। মোক কলে, হে যাকোব; তাতে ময় কলো, নো তুমি কি কাম কৰিল। ময় ধৰি আৰু ১২ দেখোক, ময় আছে। তেওঁ কলে, সৌৱা, মৃ| বীণাবাদেৰে গান কৰি কৰি হৰিষেৰে তোমাক দাঙি চোৱা, কি মাইকীহগলীবোৰৰ ওপৰ বিদায় দিবলৈ তুমি মোক একোকে নকৈ, যিমান মটা মাগি উঠিছে, সেই আটাইবিলাক ময় নজনাকৈ ওপতে কি পলাই আহিলা? ঢেকীয়াপতীয়া আঁচেৰে, আৰু ফটকাইকী ও ২৮ মোৰ পো জীবিলাকক চুমা খাবলৈকো মোক পখাপখী; কিয়নো লাবনে তোমালৈ যি যি | নিদিলা, ইয়াতে তুমি অমৰ কৰ্ম কৰিলা। ১৩ কৰিছে, সেইসকলোকে যয় দেখিছে। যি ঠাইত|২৯ তোমালোক হাৰিকৰিবলৈ মোৰ শক্তি আছে; তুমি অভিষেক কৰিছিল, আৰু সল্প কৰি কি যোৱা ৰাতি তোমালোকৰ পৈতৃক গৰে মোৰ অৰ্থে প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিল, সেই বৈৎ-এলৰ মোক এই কথা কলে, সাৱধাৰ হোৱা, যাকোবক ঈশৰ ময়; এতিয়া তুমি উঠা, আৰু এই দেশৰ | তুমি ভাল বেয়া একোকে নকৰা। এতিয়া তুলি পৰা ওলাই, অপোন অভূমিলৈ উটি অপোন পিতৃৰ যলৈ যাবলৈ বিয়া কৰাৰ ১৪ যোৱা। তাতে ৰাহেল আৰু লেয়াই উত্তৰ দি। নিমিত্তে যাৰ লাগে হয়, কিন্তু মোৰ দেৱতাবেৰ তেওঁক কলে, পিতুৰ ঘৰত এতিয়ালৈকে আমাৰ | ৩১ চৰকৈ আনিলা কিয়? তাতে যাকোবে উত্তৰ ১৫ কিবা তগ বা অধিকাৰ আছে নে? আমি মনে কৰি লবনক কল, ময় ভয় কৰিলে; কিয়নো তেওঁৰ আগত বিদেশিনীৰুপে গণ্য হোৱা নাই ময় ভাবিছিলো, যে, তুমি আপোন জীৰোহতক কিয়নো তেওঁ আমাক বেচিলে, আৰু বেচি পোৱা | ২ কিনি মোৰ পৰা বলেৰে কাঢ়ি লব। তোমাৰ ১০ ধনকে তেও গ্ৰাস কৰিলে। কিয়নো ঈশ্বৰে দেৱতাবেৰ হলে, যাৰ তত পাব, সি জীয়াই আমাৰ পিতৃৰ পৰ যিবিলাক সম্পত্তি নিলে, নি নেথাকিব; মোৰ ইয়াত তোমাৰ কি কি বন্ধ শুয়ে সেই সকলোবোৰ আমাৰ আৰু আমাৰ আছে, তুই খবিলাকৰ আগতে তাক চিনি লৈ সন্তানবিলাকৰেই; এতেকেএতিয়া ঈশ্বৰে তোক যোৱা। কিয়নো ৰাহেলে যে সেইবোৰ চুৰ ১৭ কোৱাৰ দৰে কাৰ্য কয়। তেতিয়া যাকোবে উঠ, কৰি আনিছিল, তা যাকোবে না নাছিল। | আপোনাৰ সন্তান আৰু তিকতাবিলাককো উটত | ৩৩ তাতে লবনে যাকোবৰ তাবুত, লেয়াৰ তাত, ১৮ তুলি, আপোনাৰ উপাৰ্জিত পশুৰ কি আদি | আৰু দুনী বেটীৰ ভালো দামই বিচাৰি সম্পত্তি, অৰ্থাৎ পন্দন-অৰামত বিবেৰ পৰ নেপালে; তেতিয়া তেও লেয়াৰ তাৰ পৰ ওলাই, জাক আদি আজিছিল, সেই সকলোকে লৈ,| ৩৪ ৰাহেলৰ ভাত সোমালগৈ। কিন্তু ৰাহেলে সেই কান দেশলৈ আপোনি পিতৃ ইচহাক তলৈ | অৰ্তিবোৰ দি উট, গাদিৰ ভিতৰত সুমুৱাই থৈ, ১৯ যাবৰ নিমিত্তে যাত্ৰা কৰিলে। সেই সময়ত | তাৰ ওপৰতে বহি আছিল; আৰু লাবনে লাবনে মেৰৰ নোম কাটিবলৈ গৈছিল; তাতে তাটোৰ সকলোখলতে পতিপাকৈ বিচাৰি ৰাহেলে অপোন বাপেকৰ গৃহদেৱতাবোৰ চৰকৈ। নেপালে। ৰাহেল আপোনাৰ বাপেকক কলে, ২০ আনিলে। পাছে, অমীয়া লাবনে নজনাকৈ,T ময় আপোনাৰ আগত উঠিব নোৱাৰে, ইয়াতে যাওঁ বুলি যাকোবে তেওঁক একে সংবাদ নি | মোৰ প্ৰভুৱে বেজাৰ নকৰিব; কিয়নো ময় বিডি ২১ দিয়াকৈ পলাল। এইরূপে তেওঁ উঠি, আপোনার | হৈছে। এই কালে তেও বিচালিত, সেই মুক্তি- সৰ্বৰ লৈ পলাই, নদী পার হৈ গিলিয়দ পৰ্বতৰ। ৩৬ বোর নেপালে। তেতিয়া যাকোবে খং উট, কাললৈ মুখকৈ যাত্রা করিলে। লবনে সৈতে বিবাদ কৰিবলৈ ধৰিলে; আৰু ২২ পাছে যাকোব পলোৱর বার্তা তৃতীয় দিন যাকোবে লাবনক উর দিল, মোর কি দোষ, ২৩ লাবন কোৱা হলত, তেওঁ আপোনার কুট। কি পাপ আছে, যে, তুমি ইমান এলিত হৈ বিলাকক লগত লৈ, যাকোবর পাছে পাছে সাদি-৩৭ মোর পাছত খেদি আহিছ? তুমি মোর সকলে নর বাটলৈকে খেদি আহিগিলিয়দ পৰ্বতততেওঁর | বন্ধ পাতপাতুকৈ খপিয়াই চাই, তোমার ঘর ২৪ লগ ধরিলে। কিন্তু রাতি সপোনত ঈশ্বরে অরা | কি বন্ধ পালা? তাক মোৰ আৰু তোমার কুইন্ম- মীয়া লাবনৰ ওচৰলৈ আহি তেওঁক কলে, বেলে, বিলাক আগত ইয়াত থোৱা; লিৰিলালে সাৱধান হোৱা, তুমি যাকোবক জল বেয়া | ও আমার উড়র মাঝ সোয়বিচার করে। এ ২৫ একোকে নকব। লবনে যাকোবর লগ ধরা | বিশ বছর ময় তোমার হাত আছিলো; তোমার কালত, যাকোবর তা পর্বতত তরা আছিল;] মেরবোরে বা ছাগলীরে পোৱালি বিল পছে লাবনেও আপনার কুইবিলাকে সৈতে। করা নাই; আৰু তোমার কি কোনা মটা মন ২৬ গিলিয়দ পৰ্বততে তা ভরিলে। পাছে লাবনে। ৩৯ ময় খোৱা নাই। তাত বাৰে হিংসক এনে যাকোবক কলে, ময় নামাকৈ যে তুমি চি। মরা পশু যয় তোমার ওচৰলৈ অনা নাই; আহিলা, আৰু তৰৱাৱালেরে বন্দী কৰি অনা। | দিয়ে তার লোকাল রিলো; নিজ বা মা , 30
