ৰা , সয়ন; কিন্তু মোৰ ৰং সা কৰিলে; এই সেতুকে ময় যদি তোমাৰ লৈ, দয়া কৰিবলৈ কেতিয়াও জুটি কৰিবা;| দৃকিন্তু অলপ্ৰায় হৈ, তেন্তে বিনয় কৰে, এস ডি যে যিহাৱাৰ বোৰৰ মোক যাবলৈ দিয়া; ময় অপোন তাই এক পৃথিবী পৰা উবি , কেতিয়াও বেগাই চাই অহাগৈ। এই কাৰণে তেওঁ : কৰি।ইশ,বিয়েদাদ শবোৰ্য |• ৰায়ৰ মোলৈ অহা নাই। তেতিয়া যে হাত পা জিশোধ কক বুলি কৈ যৌনা ঢৌল কোং লি উঠিলত, তেওঁ যেন এনেদ ৰংশই সৈতে এ নিয়ম ছিলে। কলে, হেৰ বিপথগামিনী আৰু বিদ্ৰোহিনী ঠিক ১৭ পালানে দায়দাআপোন প্ৰমৰ। তাৰ পুৰক অন ল, আহা মৰি কাৰণ পুৰীয় কেশপথ কৰালে; কিয়নো | বিত কৰাৰ লা একাশ কৰিবলৈ যে বিৰ • তে কাপোৰ প্ৰালৰ দৰুে কে প্লে কৰিছিল। কেক মানী বিলি ত জামে ম্য পৰ যোনাথনে দয়কে, কালৈ অৰ৩১ দোলে? কিন্তু বিচয় শুতে যেমলৈকে এলা; তত ভোয়ৰ আসন শুন্য থাকি, পৃথিবীত জীয়াই থাৰি, তেতিয়ালৈকে ভয় তুমি না প্ৰকাশ পৰ। তুমি পাবে ভি | ঘিৰে থাকিব নোৱাৰিবি, এৰ ভোৰ ৰাও | বেগম নাৰি অ্যাপিকাৰ্যৰ বিৰা যি ঠাইত ফিৰে নেথাকি; এই হেতুক এ নয় চাই আছিল, সেই ঠাই পাই এল নামেৰ | পঠাই তাক মোৰ আগলৈ আৰ; কি লি •লিটাৰ এবিতে থাকি। মন্তু মিচান কৰি।৩২ মৰিবই লাগিব। তাতে গোনাখনে উৰ কৰি • ফৰ লেকে তাৰ কোলে নিটাড়ি মামি। আপনাৰ বাপেক চৌলক লে, সে কি
- গী দেখা, এ লটোৰু পঠাই, তয় গৈ|৩৩ মৰিব? তেওঁ নো কি কৰিলে। কিন্তু কেলে
সেই কবে বুলি অমি। ভক্তে, দেখ, | তেওক মাৰিবলৈ তেওঁৰ ফাললৈ বড় চা- তাৰ এই কালো কেইড়াল আছে, তা তুলি বলে। তাতে লেক চৌলে দাৰুক খ আন,এনে যদি মলেই লটাও,তেন্তে কৰিবলৈ স্থিৰ কৰিছে, ইয়াকে বোনাখনে তুমি আছি; কিয়নো ফিহোৱাৰীৰ শপথ,[৪ বুৰিলে। তেতিয়া যোনাথনে অভিনয় ক্ৰু হৈ ২২ তোমাৰ মতে, কোনো অ নাই। কিসেখ, মোৰ পৰ উট গল, আৰ সেই বিষয় নিন। তোৰ দিলে ঋy আছে, এনে ফখ যদি ময় একো কোম নকৰিলে; কিয়নো দায়দৰ কাৰণে সেইলৰকেও, তেৰে তুমি কোন বাদি তেও মনত বেজাৰ পালে, কাৰণ তেওঁৰ বাপেকে টি খা; কিননা যিহোৱাই তোক বিদায় কে অপমান কৰিছিল। ছি। অ্যা দেখা, তোমাৰ আৰু মোৰ ৫ পাছে ৰাতি পুৱালত, যোনাথনে এটা সৰু . হা এই কথোপকথনৰ বিষয়ে যিহোৱা সৰ্ব1 লক লগত লৈ বাহিৰ ওলাই, পথাৰলৈ দাজে তোমাৰ মা মেৰে মাতলাকী আছে। T৩১ সৈতে নিৰুপণ কৰা ঠাইলৈ পল। আৰ তে ২ পাড়ে দাদ পথাৰত লুকাই থাকিল; আৰু আপোনাৰ লৱালক কলে, ময় বি বি yি a ৰান এলানত ৰা ভোনত বলি। আৰু মাৰিম, তয় লড়ি গৈ তাক বুলি আদিবি; আই আম কাল নিচিনাকৈ আপোনাৰ আল | হতে লৰাটয়ে লড় মাৰোতে, তেও তাৰ সিকালে নত অৰ্থাৎ দোসৰ ওচৰত থকা অসমত পড়াকৈকা মাৰিলে। অলৰাণী গৈ যেনা- বলি; পাছে যোনাথন উটি থিয় হল, আৰু মে মৰ কড়িৰ চৰ পালত, যেনাথনে লয়া- • আমেৰ চাৰ কোকিল, কিন্তু দায়দৰ ঠাই| টাক মাতি কলে, হোৰ শিকালে মো কাড় নি হৈ থাকিল। তথাপি সেই দিনা চৌলো ৩৮ নাই। পাছে যোনাথনে আকৌ সৰালিক মাতি । একই মল; মিনো তেও মনতে ভাবিলে, কলে, বেগাই লভি আহ, পলম নকৰিবি; তাতে আৰু কিবা য ে িশুচি নয়, লি অৱশ্যে] যোনাথনৰ সেইলৰায়ে কাড়বোৰ বুটলি লৈ পটি হৈ আছে। মনৰ পাছদিনা অৰ্থাৎ ৩৯ আপোল গৰাকীৰ ওচৰলৈ আহিল। কিসে • য়ি দিন দাদ ঠাই শনা একতি, লয়াটীয়ে একোকে মেজানিলে; সেই বিকেল | cীল পোৰ পুত্ৰ মোনানক সুধিলে,I• যোনাথন আৰু সামুদ জনা আছিল। পাছে বাম পকেক কালি আৰু আজিও তোতলৈ কিয় L যোথমে আপোনাৰ ধন্য কাড় আদি আপোনার মা। তাতে যোনাথনে উর বি চৌ সেই লরাটাক দি কলে, এইবোর নগলৈ লৈ . বায়ু বৈ-সমলৈ যবর নিমিরে বড়। ৪১ যা। লরাট যোৱামাত্রে,দক্ষিণকালো কোনো প রে মোর পর অনুমতি গুজিলে, অ| ঠাইৰ পৰা দায়ূদে ওলাই আহি তললৈ মুখ করি • ,ৈ মিনতি করিয়ে, মেৰু যাবলৈ পড়ি তিনিবাৰ প্ৰণিপাত করিলে, আৰু লি- মি; কিয়নো মগর আমার গোয় এক বা বিলাকে ইজনে সিনে চুমা খোয়াইরি পড়ি মেয়েকে অতিলৈ ৰ কৰিলে; দাঁয়ুদে অধিকৈলম করিলে
