________________
মনুষ্যৰ আদি অবস্থা। অনেক নীলোকে, যাকে তাৰ ডাইনে, কয় যে মানুহ কৰাৰেই মনুষ্যৰূপে সৃষ্ট হোৱা নাই। অতি কীটে, ক্ৰমে উন্নত হৈ, বান্দৰৰ পালে। সেই বাণৰ উন্নত এই মাছ। মানুৰে প্ৰথম অস্থা মৰ ৰামান সামায় এক শ্ৰেষ্ঠ নাহিল। মনুষ্যজাতি কোনো কোনো ভাগ সত্য ও মনুষ্য নামৰ গৌৰৱ ৰাইছে। মানুহবিলাকে নো পণ হি কেনেকৈ কি মিয়ৰ বাৰ মনুষ্যত্ব পালে, ভাৰ আৰুইনে তাক ভালকে নেইছে; কি যেই কথা বুজোৱা এই ৰচনাৰ উঙ্গে নহয়। আৰ এতে মনুষ্যজাতি যে আমাৰ নতকৈ শ্ৰেষ্ঠ নাছিল, আমি তাকেহে কব খুহি। এতিয়াও নানা ঠাইত যিবিলাক বিলীয়া কত মানুষ আছে, সেবিলাকলৈ চালেই আমাৰ কৰাৰ প্ৰমাণ পোৱা ঘৰ। মানুহৰ যি আহাৰ, চৰাই পৰে সেয়ে আহাৰ। মানুহৰ খাই আহাৰ ফল, মুল আৰু নহ; চৰাই পৰেও সিফিকে এই জীয়াই থাকে; কিন্তু মানুহ যিমান সভ্য হয়, তেওঁ খোবাৰকো সিমান তাতকৈ ৰাৰে। সামান্য কৰে কেঁচা খায়; মানুহেও নীচেই আমি অব সামান্য অবদৰে কেঁচা ৰ খাইছিল, পাছে মে দুই ব্যৱহাৰ কানি দ্য ব বলৈ শিকিলে। কিন্তু সন্ত মানুহে সত্যৰ দৰে ৰবি নেমে, আৰু অনেক সত্য মাতিয়ে এতিয়াও কেঁচা মং খায়, আৰু তাৰ ৰা সত্য জাতিৰ নানাপ্ৰকাৰে ৰা বৰ খোৱাৰ সমান তৃপ্তি পায়। নাবিলাকে যা যতীৰ মই এখন চা হৈ ভল ক্ৰুই জানি খোত। দিয়ে, শেৰে তা ই আৰ। ফুয়েদি নামেৰে এভিয়ে মাছ ধৰি চোই; আৰু সাগৰৰ তিঃ মৰা তিনি পানে, সি বিমান কি গো মা দুৰ্গন্ধ ও শিয়াল ৰৰ পৰে কে কাকে গৈ ওত আৰু পেটত ভৰায়। ইতি আৰু কিতাৰোৰে ৰেৰে সৈতে একেলগে ছিল না কো নাই , আৰু তাৰ পেট ভিতৰত মুখ ধুমাই তে গিয়ে। আৰিটিৰ মানুহবিলাকে জীয়া গৰ গা মা ৮ চোৰ কে আমি নি। মা জীবন
