এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(২৭)
‘বাৰু আপুনি যি জানে কৈ যাওক।” বৰুৱাই কলে।
শইকীয়াই কবলৈ ধৰিলে,— “জিতেন লহকৰ আৰু বৰাই বৰ্ম্মাত কাঠৰ কাৰবাৰ খোলাৰ পিচৰ পৰাহে দেউতাই তেওঁলোকৰ বিষয়ে জানিছিল আৰু ময়ো তাৰ পিচৰ পৰাহে কব পাৰিম।”
“কাঠৰ কাৰবাৰত ৫ বছৰমান পিচতেই তেওঁলোকে
লক্ষপতি হৈ পৰে আৰু তেতিয়া দুয়ো
সেই কাৰবাৰ বেচি দি দেশলৈ উভতিবলৈ মন
মেলে আৰু এদিন দুয়ো কলিকতাৰ জাহাজত
উঠে। জাহাজত উঠাৰ সময়ৰ পৰাই বৰাৰ মনত
সকলো টকা আত্মসাৎ কৰাৰ দুৰভিসন্ধি সোমায়
আৰু ৰাতি ছল পাই জাহাজৰ পৰা লহকৰক
ইৰাৱতী নৈৰ পানীত পেলাই দিয়ে। কিন্তু ঈশ্বৰৰ
ইচ্ছাত লহকৰৰ জীৱন এজন নাৱৰীয়াৰ হাতত
ৰক্ষা পৰে আৰু প্ৰায় তিনি মাহ নানা দুখ-কষ্টৰ
মাজেদি কটাই এটা অফিচত চাকৰিৰ যোগাৰ
কৰি কেইবছৰমান পিচত কিছুটকা গোটাই পুনৰ
কাঠৰ কাৰবাৰ খোলে।
