—বক জীবন- গাড়ীখন খৰালি ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বালি খানিতে উলিয়াই অনা হৈছিল। তেতিয়াৰে পৰা সেই গাড়ীখন আৰু 'মেমত’ হোৱা নাছিল। পিতৃদেৱতাৰ চাৰিজনী জীয়েক। সজনী জীয়েক আশীৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ আগতে বিধৱা হৈ আমাৰ ঘৰতে আছিল: মাকু এটি লৰাৰ মাফ হোৱাৰ পিছত বিধৱা হয়। জোৱাই-বিষয়ত যে দেউতাৰ ভাগ্য ভাল ছিল, এনে মনে নগৰে। জীয়াই থকা দুজনৰ পৰাও যে দেউতাই অনাবিল সুখ ভোগ কৰিছিল, এনে বুলিব নোৱাৰে॥। জীয়ৰীক জোৱায়েকৰ ঘৰলৈ উলিয়াই দিবৰ দিনৰে পৰা জীয়ৰীয়ে বাপেকৰ ঘৰত ভাত বা সান্দহ-চি-পিঠা খোবা ব; কাৰণ লোৱায়ে- হঁতৰ ভয়, পাছে তেওঁলোকে বিয়া কৰাই শুচি কৰি লোৱা নি সহৰিণীয়ে বাপেকৰ ঘৰত পকা-জলপান বা ভাত জোৰ কৰি আকৌ দকীয় দেহ। অশুচি কৰি তেওঁলোককে টানি আমি পাতক পাটত পেলাই দিয়ে ' এনে অল আমাৰ ঘৰতেহে আমাৰ যৰ জোৰাইসকলে চলাইছিল, এমে বুলি ভাবিলে ভুল কৰা হব; এমত, কৈ উজমি-সম ৩ এনে লক্ষণীয়া প্ৰথা প্ৰায়বোৰ - লোকৰ ঘৰত প্ৰচলিত আছিল। কৰপৰা এনে বৰ্ষৰতা আমত সোমাইলিহি কব নোৱাৰে। আশা কৰে। আজিকালি শিক্ষিত এশীয়াসকলে এই বৰ্বতাৰ থৰু সাৰ কৰি, তাৰু খেদি মি দে পৰা উলিয়াই দি হাদি-চতি এৰে। যোব?ীয় ককাইদেও পোটৰ গুড়থোগনী বোৰ কোলাৰ আছিল। এইখিনিতে গোৱা যাও, যে সেই কাত কালতি বা ব্যবসায়টো বৰ সৰু বিবেচিত হৈছি। ভেলি বিলৈ ‘ ডিশিপ' বা বি, এল, পৰীক্ষা পাছ কৰিব না যে নাহিল। হাকিমে কাকে উকিল হবলৈ ফুৰ দিহান চিত নাম লেখাই দিলেই তেওঁ উকি হৈ ওকালতি কৰি
